مدل‌يابي ساختاري راهبردهاي مقابله‌اي و خودمراقبتي در بيماران مبتلا به ديابت نوع 2: بررسي نقش واسطه‌اي خودكارآمدي و سخت رويي

زمينه و هدف: هدف پژوهش حاضر نيز مدل‌يابي ساختاري راهبردهاي مقابله-اي و خودمراقبتي در بيماران مبتلا به ديابت نوع 2؛ بر اساس نقش واسطه‌اي خودكارآمدي و سخت رويي بود.مواد و روش‌ها: تحقيق حاضر به لحاظ روش توصيفي از نوع همبستگي و از منظر هدف بنيادي بود. جامعۀ آماري اين پژوهش شامل كليۀ بيماران مبتلا به ديابت نوع 2 مراكز درماني شبكه بهداشت و درمان خميني شهر اصفهان بود كه به صورت تصادفي تعداد 400 نفر (پنج برابر تعداد مجموع سوالات پرسشنامه‌ها) به عنوان نمونه انتخاب و وارد پژوهش شدند. براي جمع‌آوري داده‌ها از پرسشنامه‌هاي خودمراقبتي نيكنامي و همكاران (1392)، سخت‌ رويي كوباسا (1976)، خودكارآمدي شرر، راهبردهاي مقابله‌اي لازاروس و و فولكمن استفاده شد. تجزيه و تحليل داده‌ها با استفاده از معادلات ساختاري و از طريق نرم افزار ليزرل انجام شد.يافته‌ها: نتايج تجزيه و تحليل داده‌ها نشان داد كه نسبت مربع كاي به درجه آزادي (X2/df)، شاخص نيكويي برازش (GFI)، شاخص برازش هنجارشده (NFI)، شاخص برازش تطبيقي (CFI)، شاخص برازش اضافي (IFI)، شاخص برازش نسبي (RFI)، شاخص توكر-لوئيس (TLI) و ريشه مجذور مانده‌ها (RMR) معنادار و مطلوب هستند و مدل برازش مناسبي دارد. نتيجه‌گيري: يافته‌هاي به دست آمده نشان مي‌دهد كه در رابطه بين راهبردهاي مقابله‌اي با خودمراقبتي بيماران ديابتي نوع 2، سخت رويي و خودكارامدي نقش ميانجيگرايانه ايفا مي‌كنند. از اين‌رو، براي افزايش خودمراقبتي بيماران ديابتي، مي‌توان به تقويت سخت رويي و خودكارآمدي آنان اقدام كرد. همچنين با آموزش راهبردهاي مقابله‌اي مثبت مي‌توان به تقويت خودكارآمدي و سخت رويي دست زد و اين منجر به افزايش خودمراقبتي مي‌گردد.