نظام‌هاي سياسي و مسئله اصلاحات توسعه‌گرا در نظام‌هاي آموزشي؛ بررسي تطبيقي چهار كشور چين، كره جنوبي، تركيه و مصر

نظام‌هاي سياسي همواره خواسته‌هايي را در قالب اسناد تحولي و دستورالعمل‌هاي اصلاحي براي تغيير و تبديل بازدهي‌هاي آموزشي به بازدهي‌هاي اجتماعي، سياسي و اقتصادي مطرح مي‌كنند. در اين پژوهش، الزامات نهادي-سياسي را در سه بعد بررسي كرده‌ايم: 1- شكل‌گيري، قانون‌گذاري و برنامه‌ريزي؛ 2- اجرا؛ و 3- ارزيابي برنامه‌هاي مدون شده در نظام‌هاي آموزشي منتخب. روش پژوهش كيفي و از نوع اسنادي و تطبيقي است. براي تحليل داده‌ها از شيوه تحليل تماتيك و الگوي تطبيقي جرج بردي استفاده شده است. نتايج نشان مي‌دهد كه ساحت آموزش و پرورش و مسأله توسعه در آن، روابط پيچيده‌اي با نظام سياسي دارد. شناخت نوع منافع بازيگران مؤثر درون و بيرون نظام آموزشي و شيوه كنشگري آن‌ها در فهم و چگونگي توزيع كنترل در جامعه و مقايسه مسير توسعه‌گرايي نهاد آموزش اهميت دارد. سطح تحقق الزامات نهادي-سياسي دولت در جامعه كره جنوبي بيشتر از سايرين است؛ چين توانسته است با اعمال برخي پويايي‌هاي نهادي به توفيقاتي در اين زمينه دست يابد؛ و تسهيل‌گري عناصر فرهنگي اسلامي در تركيه موجب همگرايي بازيگران سياسي و جلب مشاركت در اين حوزه شده است. پيامد سخت‌كيشي عناصر مذكور در مصر و چين، چالش‌هايي براي نظام آموزشي آن‌ها به وجود آورده است.