تبيين مؤلفه‌هاي بازآفريني بافت‌‌هاي ناكارآمد شهري براساس ابعاد ريخت‌شناسي شهري نمونه موردي: بافت مركزي شهر اهواز

اين پژوهش با هدف شناسايي و بررسي تأثير شاخص‌هاي ريخت‌شناسي شهري بر بازآفريني ‌بافت‌هاي فرسوده در محدوده مركزي شهر اهواز انجام شده است. اين مطالعه به لحاظ ماهيت به صورت توصيفي-تحليلي و به لحاظ روش، به صورت كمي و هدف كاربردي انجام شده است. داده‌هاي مورد نياز از منابع كتابخانه‌اي، اسناد و منابع الكترونيكي جمع‌آوري شده است. ‌همچنين داده‌هاي ميداني نيز از طريق پرسشنامه و مشاهده متوالي جمع‌آوري شده است تا به دقت سنجش متغيرها و ارائه راهكارهاي پيشنهادي انجام شود. پايايي پرسشنامه با استفاده از ضريب آلفاي كرونباخ بالاي 0.7 تأييد شده است. جامعه مورد نظر اين پژوهش شامل 25 نفر از متخان و نخبگان به صورت گزينشي و هدفمند انتخاب شده‌اند. براي تحليل داده ها با تكنيك ديمتل از نرم‌افزار اكسل استفاده شده است. نوآوري اين پژوهش به دليل استفاده تركيبي از مفاهيم بازآفريني، بافت فرسوده و ريخت‌شناسي شهري و استفاده از يك تكنيك ديمتل است كه به‌عنوان يك مطالعه برجسته در حوزه بافت فرسوده مركزي شهر اهواز تلقي مي‌شود. نتايج نشان مي‌دهد كه متغيرهاي كاربري مسكوني (امتياز 4.35)، تعداد تصادفات (امتياز 4.031)، نفر در واحد مسكوني (امتياز 3.54)، تعداد طبقات ساختمان (امتياز 3.35) و دسترسي به فضاي عمومي و باز (امتياز 1.99) در جايگاه اول تا پنجم قرار گرفته‌اند. براي احياي بافت فرسوده شهري، بايد بهبود دسترسي به فضاهاي عمومي و باز، تنوع فضاي عمومي،كاهش تراكم دسترسي، كاهش تعداد طبقات ساختمان، افزايش سرانه كاربري فضاي سبز توسط برنامه‌ريزان شهري مدنظر قرار گيرد. ‌همچنين مشاركت فعال ساكنان و ارائه تسهيلات اقتصادي، مي‌تواند در بازآفريني بافت فرسوده مؤثر باشد.