نيماپژوهي در ترازوي نقد دانشگاهي و غيردانشگاهي: بررسي انتقادي مباني و رويكردها مطالعه موردي: تقي پورنامداريان و رضا براهني

جدال بر سر نظريه ادبي و شعر نيما سابقه‌اي طولاني دارد. منتقدان ادبي هركدام از ظن خود يار نيما شده‌اند و تفسير مخصوصي از او ارائه داده‌اند. مسئله اين پژوهش بازخواني انتقادي آراي پورنامداريانِ دهه هفتاد و براهني، در جايگاه نمايندگان نقد دانشگاهي و غيردانشگاهي، خواهد بود. اين پژوهش نشان داد كه پورنامداريان و براهني گاه در فهم خود از نيما دچار افراط شده‌اند. نتيجه آنكه پورنامداريان علي‌رغم تلاش براي فهم نو از نيما همچنان گرفتار سنّت‌هاي كليشه‌اي نقد ادبي است كه باعث مي‌شود شعر نو را ذيل شعر سنّتي تعريف كند. در سوي ديگر نيز براهني از فرآيند تاريخي نظريه‌پردازي و شعر نيما غفلت كرده، در بعضي آراي خود به افراط گراييده و از بحراني خبر مي‌دهد كه در شعر دهه هفتاد به بعد شاهد آن هستيم. به‌عبارتي، سنّت و مدرنيته در آراي اين دو منتقد به‌وضوح سر ناسازگاري با هم دارند. پورنامداريان مي‌خواهد شعر مدرن را با نقد سنّتي بياميزد و براهني در نقد خود دچار جزم‌انديشي مي‌شود.