ارتباط وضعيت آموزش باليني با انگيزش تحصيلي دانشجويان مرحله باليني رشته پزشكي دانشگاه علوم پزشكي گناباد

مقدمه: انگيزش در تحصيل و يادگيري از چالش هاي اساسي در آموزش باليني است. مطالعه حاضر با هدف بررسي ارتباط وضعيت آموزش باليني و انگيزش تحصيلي دانشجويان مرحله باليني رشته پزشكي دانشگاه علوم پزشكي گناباد انجام گرفت.روش ها: اين مطالعه مقطعي بر روي 198 دانشجوي كارآموز و كارورز رشته پزشكي دانشگاه علوم پزشكي گناباد در سال تحصيلي 1402-1401 به روش سرشماري انجام شد. ابزار گردآوري داده ها پرسشنامه بررسي وضعيت آموزش باليني و پرسشنامه انگيزش تحصيلي هارتر بود. به منظور توصيف وضعيت آزمودني ها از آمار توصيفي (ميانگين و انحراف معيار) استفاده شد و داده ها از طريق آزمون هاي t مستقل، پيرسون و اسپيرمن با نرم افزار spss تجزيه و تحليل شدند. يافته ها: ميانگين نمره وضعيت آموزش باليني كارآموزان 16.56±93.51 و كارورزان 12.08±93.12 بود. همچنين ميانگين نمره انگيزش تحصيلي كارآموزان 11.30 ± 102.07 و كارورزان 11.54 ± 100.07 بود. وضعيت كلي آموزش باليني با ميانگين نمره 93.31 در حد نسبتا متوسط و انگيزش تحصيلي با ميانگين 11.44±101.05 درحد بالايي بود و بين وضعيت آموزش باليني و انگيزش تحصيلي ارتباط معناداري مشاهده شد (0.454= r). نتيجه گيري: با توجه به ضعف در وضعيت آموزش باليني و همچنين وجود ارتباط مستقيم بين وضعيت آموزش باليني و انگيزش تحصيلي، پيشنهاد مي گردد مسئولين دانشگاه خصوصا در معاونت آموزشي و معاونت درمان دانشگاه توجه و برنامه ريزي هاي ويژه اي جهت بهبود وضعيت آموزش باليني دانشگاه داشته باشند.