اثربخشي آموزش مهارت‌هاي مثبت‌انديشي بر انگيزۀ پيشرفت و شادكامي معلولين

زمينه و هدف: مطالعات دربارۀ مثبت‌نگري نشان مي‌دهد كه افراد داراي سبك تبييني خوش‌بينانه و به‌عبارت ديگر، افراد مثبت‌نگر، در مقايسه با افراد داراي سبك تبييني بدبينانه، به هنگام رويارويي با رويداد‌هاي استرس‌زاي عمدۀ زندگي، كمتر به ضعف سلامت جسماني يا افسردگي و نااميدي دچار مي‌شوند يا به خودكشي دست مي‌زنند. بنابراين هدف اين پژوهش تعيين اثربخشي آموزش مهارت‌هاي مثبت‌انديشي بر انگيزۀ پيشرفت و شادكامي معلولان است. روش‌بررسي: اين مطالعه از نوع نيمه‌آزمايشي (مداخله‌اي) پيش‌آزمونپس‌آزمون با گروه آزمايش و كنترل است. جامعهٔ آماري شامل همهٔ معلولان جسمي‌حركتي مذكر، در ردۀ سني۲۰ تا ۲۴ سال شهر جاجرم (۵۰ نفر) بود كه با روش نمونه‌گيري در دسترس چهل نفر كه نمرات پاييني از نظر ميزان انگيزۀ پيشرفت و شادكامي كسب كرده بودند، انتخاب و به دو گروه آزمايش (بيست نفر) و كنترل (بيست نفر) تقسيم شدند. گروه آزمايش تحت آموزش مهارت‌هاي مثبت‌انديشي به‌مدت هشت جلسۀ يك‌ونيم‌ساعته قرار گرفتند. ميزان انگيزۀ پيشرفت نمونه با پرسش‌نامۀ انگيزۀ پيشرفت ACMT و ميزان شادكامي با پرسش‌نامهٔ شادكامي آكسفورد (۱۹۸۹) اندازه‌گيري شد. يك هفته پس از پايان آموزش‌، مجدداً پس‌‌آزمون براي هر دو گروه اجرا شد. يافته‌ها: نتايج آزمون با استفاده از تحليل كوواريانس تجزيه‌وتحليل شد. با بررسي نمونه‌ها نتايج نشان داد، آموزش مهارت‌هاي مثبت‌انديشي در افزايش انگيزۀ پيشرفت و شادكامي به‌طور معناداري مؤثر بوده است (۰٫۰۰۱ p). نتيجه‌گيري: يافته‌ها بيانگر تأثير آموزش مهارت‌هاي مثبت‌انديشي بر افزايش انگيزۀ پيشرفت و شادكامي معلولان جسمي‌حركتي است. لازم است مراكز بهزيستي دربارۀ افزايش مهارت‌هاي زندگي و نگاه مثبت اين عزيزان گام‌هاي بيشتري بردارند و برنامه‌ريزي‌هاي دقيق‌تري ارائه دهند.