تأثير نقاشي‌درماني بر كاركردهاي اجرايي و هماهنگي ديداري-حركتي كودكان مبتلا به اختلال خواندن

هدف: هدف پژوهش حاضر بررسي اثربخشي نقاشي‌درماني بر كاركردهاي اجرايي و هماهنگي ديداريحركتي دانش‌آموزان نارساخوان بود. روش‌بررسي: اين پژوهش از نوع نيمه‌آزمايشي و با طرح پيش‌آزمونپس‌آزمون دو گروهي است. جامعهٔ آماري اين پژوهش را تمامي كودكان مبتلا به اختلال خواندن تشكيل دادند كه به مراكز درماني شهرستان مشهد در سال ۱۳۹۴ مراجعه كرده بودند. نمونهٔ پژوهش ۴۰ كودك مبتلا به اختلال خواندن بود كه به‌صورت در دسترس انتخاب گرديده و به‌صورت تصادفي در دو گروه آزمايشي و كنترل (هر گروه ۲۰ نفر) تقسيم شدند. داده‌هاي پژوهش با استفاده از آزمون‌هاي برج لندن، استروپ و عملكرد پيوسته و هم‌چنين آزمون مداد كاغذي هماهنگي ديداريحركتي بندر گشتالت، جمع‌آوري و با روش تحليل كوواريانس چندمتغيره و با استفاده از نرم‌افزارSPSS19 تجزيه‌وتحليل شدند. يافته‌ها: نتايج حاصل از پژوهش نشان داد كه نقاشي‌درماني بر كاركردهاي اجرايي در ابعاد كاهش زمان كل و افزايش امتياز در آزمون برج لندن، كاهش خطاي ارتكاب، حذف و زمان در آزمون عملكرد پيوسته؛ كاهش ميزان زمان همخوان، زمان ناهمخوان و خطاي ناهمخوان در آزمون استروپ (۰٫۰۵ ˂p) و هماهنگي ديداري حركتي در ابعاد تحريف، چرخش، عدم‌يكپارچگي و تكرار (۰٫۰۱ p) افراد نارساخوان مؤثر است. نتيجه‌گيري: با توجه به يافته‌ها استنباط مي‌شود كه نقاشي‌درماني، روشي مؤثر جهت بهبود دانش‌آموزان نارساخوان است.