پيش‌بيني استرس والدگري مادران كودكان با ناتواني‌ هوشي بر مبناي معناي زندگي و تاب‌آوري

زمينه و هدف: وﺟﻮد ﻛﻮدك استثنايي، ﺳﻼﻣﺖ جسمي و رواني ﻣﺎدر را ﺗﻬﺪﻳﺪ ميﻛﻨﺪ. اين امر ممكن است كيفيت زندگي مادر و كودك را تحت‌تأثير قرار دهد. بنابراين هدفِ تحقيق حاضر كه در شهرستان اروميه انجام شد، پيش‌بيني استرس والدگري بر اساس معناي زندگي و تاب‌آوري مادراني بود كه كودكاني با ناتواني هوشي دارند. روش‌بررسي: روش پژوهش حاضر توصيفي از ﻧﻮع هم‌بستگي است. جامعۀ آﻣﺎري اﻳﻦ ﭘﮋوﻫﺶ ﺷﺎﻣﻞ مادران همۀ كودكان مشغول به تحصيل در مدارس استثنايي شهر اروميه در سال تحصيلي ۱۳۹۵-۱۳۹۴ به تعداد ۶۴۵ نفر بود كه ۲۰۸ مادر به‌شيوۀ نمونه‌گيريِ دردسترس از چهار مدرسه انتخاب شدند. اﺑﺰار اﻧﺪازه‌گيري، پرسش‌نامهﻫﺎي معناي زندگي كرامباف و ماهوليك، تنش والديني آبيدين و تاب‌آوري كانر و ديويدسون بود. براي تحليل داده‌ها از روش رگرسيون خطي چندگانه استفاده شد. يافته‌ها: ضرايب معناي زندگي (۰٫۰۰۱ p) و تاب‌آوري (۰٫۰۰۴=p) هر دو معنادار بود؛ بنابراين اين دو متغير توانستند متغيرهاي پيش‌بين براي استرس والدگري باشند. همچنين مقدار ضريب تعيين برابر ۰٫۷۱۴ به دست آمده است كه نشان مي‌دهد حدود ۷۲درصد از تغييرات استرس والدگري به‌وسيلۀ دو متغير معناي زندگي و تاب‌آوري تبيين مي‌شود. نتيجه‌گيري: بر اساس نتايج به‌دست‌آمده نتيجه گرفته شد كه هرقدر معناي زندگي و تاب‌آوري مادران‌ كودكان با ناتواني‌هاي ذهني بيشتر باشد، ميزان استرس والدگري آن‌ها كاهش مي‌يابد.