رابطهٔ بين مقابله‌هاي معنوي و نشانه‌هاي اختلال اضطراب فراگير در دانشجويان

هدف: اختلال اضطراب فراگير اختلالي جدي، شايع و ناتوان‌كننده است كه منجر به پريشاني و اختلال بسياري در كاركرد افراد مي‌شود و هزينهٔ زيادي به جامعه تحميل مي‌كند. مكانيسم‌ها و عوامل متعددي در ايجاد و تداوم آن دخيل‌اند. ازاين‌رو، پژوهش حاضر با هدف بررسي رابطه بين مقابله‌هاي معنوي و نشانه‌هاي اختلال اضطراب فراگير در بين دانشجويان انجام گرديد. روش‌بررسي: پژوهش حاضر مطالعه‌اي توصيفي همبستگي بود. نمونهٔ بررسي شامل ۷۰۰‌نفر از دانشجويان مقطع كارشناسي دانشگاه‌هاي دولتي وابسته به وزارت علوم در شهر تهران در سال ۱۳۹۵ بودند كه به روش نمونه‌گيري خوشه‌اي چندمرحله‌اي انتخاب شدند. براي بررسي متغيرهاي پژوهش از پرسشنامه‌هاي مقابلهٔ معنوي (خارژنيسكا، ۲۰۱۵)، نگراني ايالت پنسيلوانيا (مه‌ير و همكاران، ۱۹۹۰) و مقياس كوتاه اختلال اضطراب فراگير (اسپيتزر و همكاران، ۲۰۰۶) استفاده گرديد. داده‌هاي پژوهش حاضر به كمك نرم‌افزارهاي آماري SPSSنسخهٔ ۲۴ و ليزرل و با استفاده از شاخص‌هاي آمار توصيفي، همبستگي پيرسون و مدل‌يابي معادلات ساختاري تحليل شدند. يافته‌ها: نتايج پژوهش حاضر نشان داد كه بين مقابله‌هاي معنوي و همچنين خرده‌مقياس‌هاي مثبت و منفي مقابلهٔ معنوي با نشانه‌هاي اختلال اضطراب فراگير و نگراني (به‌استثناي مقابلهٔ اجتماعي مثبت) رابطهٔ معناداري وجود دارد (۰٫۰۱ p). همچنين، مقابله‌هاي معنوي مثبت و منفي پيش‌بيني‌كنندهٔ نشانه‌هاي اين اختلال هستند (۰٫۰۱ p). به‌علاوه، مدل مربوط به رابطهٔ بين مقابله‌هاي معنوي و نشانه‌هاي اختلال اضطراب فراگير، برازش قابل قبولي با داده‌ها دارد. نتيجه‌گيري: نتايج پژوهش حاضر بر اهميت مقابله‌هاي معنوي در تجربهٔ نشانه‌هاي اختلال اضطراب فراگير تأكيد دارد. همچنين، اين يافته‌ها بيانگر اهميت تركيب عوامل معنوي در طراحي بسته‌هاي آموزشي يا مداخله‌هاي درماني براي اختلال اضطراب فراگير است.