اثر تمرينات استقامتي و مصرف متيل‌فنيديت بر سلول‌هاي پوركينژ موش‌هاي صحرايي مبتلا به اختلال كم‌توجهي/بيش‌فعالي

زمينه و هدف: هدف از اين پژوهش بررسي اثر تمرينات استقامتي و مصرف متيل‌فنيديت بر سلول‌هاي پوركينژ موش‌هاي صحرايي مبتلا به اختلال كم‌توجهي/بيش‌فعالي (AD/HD) بود. روش‌بررسي: روش تحقيق از نوع تجربي بود. آزمودني‌ها را در ابتدا ۴۰ سر موش‌ صحرايي نژاد ويستار با دامنهٔ سني ۴تا۶ هفته تشكيل دادند كه به دو گروه كنترل هفت سر و گروه تزريق LNAME ۳۳ سر به‌طور تصادفي ساده تقسيم شدند. گروه تزريق LNAME در سن ۸تا۱۲هفتگي با ميانگين و انحراف استاندارد وزني ۸٫۳۷۹ ± ۱۸۱٫۷۰ گرم، در يك‌گروه پنج‌تايي نمونه‌برداري خوني و چهار گروه هفت‌تايي شامل گروه AD/HD، گروه AD/HD+ تمرين استقامتي، گروه AD/HD+ مصرف متيل‌فنيديت و گروه AD/HD+ تمرين استقامتي+ مصرف متيل‌فنيديت بودند. از آزمون Open Field جهت تشخيص بيش‌فعالي و از تردميل پنج‌بانده جهت تمرينات استقامتي استفاده شد. موش‌هاي‌ صحرايي پنج روز در هفته و روزي ۳۰ دقيقه، براي مدت ۲۸ روز به تمرين دويدن پرداختند. آزمون‌هاي كلوموگروف‌‌اسميرنوف و تي‌همبسته و واريانس يك‌طرفه جهت تجزيه‌وتحليل داده‌ها به‌كار گرفته شد. يافته‌ها: نتايج نشان داد بين تعداد سلول‌هاي پوركينژ گروه كنترل درمقايسه با ديگر گروه‌ها (AD/HD بدون تمرين و بدون مصرف متيل‌فنيديت، AD/HD+ تمرين استقامتي، AD/HD+ مصرف متيل‌فنيديت، AD/HD+ مصرف متيل‌فنيديت+ تمرين استقامتي) تفاوت معنا‌داري وجود داشت (۰٫۰۰۱ p). همچنين بين تعداد سلول‌هاي پوركينژ گروه AD/HD بدون تمرين استقامتي و بدون مصرف متيل‌فنيديت درمقايسه با ديگر گروه‌ها (كنترل، AD/HD+ تمرين استقامتي، AD/HD+ مصرف متيل‌فنيديت، AD/HD+ مصرف متيل‌فنيديت+ تمرين استقامتي) تفاوت معنا‌داري مشاهده شد (۰٫۰۰۱ p)؛ اما بين تعداد سلول‌هاي پوركينژ گروه+AD/HD تمرينات استقامتي با گروه+AD/HD مصرف متيل‌فنيديت و همچنين با گروه+AD/HD مصرف متيل‌فنيديت+ تمرينات استقامتي تفاوت معنا‌داري يافت نشد. نتيجه‌گيري: به‌نظر مي‌رسد ۳۰ دقيقه تمرينات استقامتي در روز مي‌تواند جايگزين مصرف داروي متيل‌فنيديت در ارتباط با تغييرات سلول‌هاي پوركينژ مخچه براي الگوي حيواني AD/HD باشد.