اثربخشي آموزش تاب‌آوري بر شايستگي اجتماعي و عزت‌نفس دانش‌آموزان با ناتواني يادگيري

هدف: نقص شايستگي اجتماعي و عزت‌نفس خصيصهٔ دانش‌آموزان با ناتواني يادگيري محسوب مي‌شود. پژوهش حاضر با هدف بررسي اثربخشي آموزش تاب‌آوري بر شايستگي اجتماعي و عزت‌نفس دانش‌آموزان با ناتواني يادگيري انجام شد. روش‌بررسي: روش اين پژوهش شبه‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمونپس‌آزمون و پيگيري با گروه گواه بود. جامعهٔ آماري پژوهش را تمامي دانش‌آموزان مراجعه‌كننده به مراكز ناتواني‌هاي يادگيري شهر بوشهر تشكيل دادند. نمونه شامل ۳۴ دانش‌آموز كه به روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب و در دو گروه (آزمايش ۱۷ نفر) و (كنترل ۱۷ نفر) به‌صورت تصادفي جايگزين شدند. ابزار پژوهش، پرسشنامهٔ عزت‌نفس كوپر اسميت (۱۹۶۷)، مقياس شايستگي اجتماعي فلنر و همكاران (۱۹۹۰)، مقياس هوش كودكان وكسلر، مصاحبهٔ باليني و برنامهٔ آموزشي تنظيم تاب‌آوري شوان‌كر و همكاران (۱۹۹۱) بود كه طي ۹ جلسهٔ ۱٫۵ ساعته، دوبار در هفته در گروه آزمايش اجرا شد. در‌حالي‌كه براي گروه گواه چنين مداخله‌اي صورت نگرفت. داده‌هاي حاصل از اجراي پرسشنامه‌ها در دو گروه در سه مرحله اندازه‌گيري شد و با تحليل واريانس با اندازه‌گيري مكرر و نرم‌افزار آماري SPSSنسخهٔ ۲۲ تجزيه‌و‌تحليل گرديد. يافته‌ها: نتايج نشان داد آموزش تاب‌آوري بر شايستگي اجتماعي و عزت‌نفس دانش‌آموزان با ناتواني يادگيري اثر داشته (۰٫۰۰۱ p) و اين تأثير در مرحلهٔ پيگيري دو ماهه پايدار ماند (۰٫۰۰۱ p). نتيجه‌گيري: براساس يافته‌هاي اين پژوهش، مي‌توان از روش آموزش تاب‌آوري به‌عنوان روش مداخله‌اي براي بهبود شايستگي اجتماعي و عزت‌نفس دانش‌آموزان با ناتواني يادگيري استفاده كرد.