ديوارنوشته‌هاي دوران انقلاب اسلامي ايران؛ مطالعه‌اي مبتني بر حوزۀ چشم ‌انداز زباني

چشم‌ انداز زباني حوزه‌اي در جامعه‌ شناسي زبان است كه به مطالعه متون نوشته شده در فضاي عمومي مي‌پردازد. در اين حوزه مفاهيمي همچون الگوي بالا-پايين، الگوي پايين-بالا، نشانه‌هاي اطلاع‌رساني و نشانه‌هاي نمادين و چندزبانگي مطرح‌اند. با توجه به اهميت دوران انقلاب اسلامي در تاريخ معاصر ايران، در اين پژوهش ديوارنوشته‌هاي ماه‌هاي منجر به پيروزي انقلاب اسلامي ايران در سال 1357 از منظر حوزۀ نوين چشم ‌انداز زباني بررسي مي‌شوند. پيكرۀ تحقيق كتاب تصاوير ديوارنوشته‌هاي انقلاب است كه در سال 1361 منتشر شده است. يافته‌ها نشان مي‌دهد تمام 150 نشانۀ زباني مندرج در پيكرۀ تحقيق تابع الگوي پايين-بالا هستند؛ چرا كه همگي توسط شهروندان نوشته شده‌اند. از منظر كاركرد ديوارنوشته‌ها، 115 ديوارنوشته كاركرد نمادين دارند و 35 ديوارنوشته با هدف اطلاع‌رساني درباره تحولات انقلاب نوشته شده‌اند. ديگر يافتۀ جالب توجه اين است كه فارسي، زبان غالب ديوارنوشته‌هاست و شش مورد از آن‌ها به زبان انگليسي و يك مورد نيز به زبان اسپانيايي است و در مواردي عبارات عربي نيز مشاهده مي‌شود. همچنين، مشخص شد چشم انداز زباني تهران در دوران انقلاب اسلامي بستري براي اسطوره‎سازي و نيز نوآوري‌هاي زباني فراهم كرده است.