بررسي نسبت فلسفه همچون «ذات انديشه» با «كنش‌هاي زيستي» از منظر ملاصدرا

اين مقاله پيرامون كيفيتِ اتصالِ فلسفه با اراده عمل‌گرايانه براي اتخاذ تصميمات عيني در زندگي است و پرسش اينكه فلسفه كه همچون ذات انديشه انتزاعي ملاحظه مي‌شود چگونه با عملكرد ما در فرايند زيستن پيوند خورده و ذيل آن، چه چشم‌انداز و عملكردهايي را در پروژه «فلسفي زيستن» اولويت مي‌بخشد؟ فرضيه مقاله بر امكان اين نسبت استوار است؛ از آن‌رو كه از نگاه ملاصدرا، التزام به عمل در اعتلاي فلسفه‌ورزي ضروري است؛ اين ضرورت در انجام هر اقدامي در پرتو عنايت به حق‌تعالي و براي تشبه به الوهيت صورت مي‌گيرد. كنش‌ها مبتني‌بر بينش‌هاي فلسفي توسعه مي‌يابند و به رهيافتي واحد ختم مي‌شوند. بدين‌سان، تمايز آدمي از ديگر موجود در نسبتي است كه با وجود برقرار كرده و اين نسبت نيز در چگونگي رهيافتي كه براي زيستن خويش برمي‌گزيند، قوام مي‌يابد. برآيند ادغام «انديشه» و «كنش» نيز به شكوفايي انديشه در متن التزام به‌كنش‌ها آشكار مي‌شود.