پيش بيني گرايش به اعتياد بر اساس شكوفايي با واسطه گري اميدواري در سربازان

هدف: هدف اصلي اين پژوهش پيش‌بيني گرايش به اعتياد براساس شكوفايي با واسطه گري اميدواري در سربازان بود. روش: پژوهش حاضر توصيفي از نوع همبستگي با استفاده از مدل يابي روابط ساختاري بود. جامعه آماري اين پژوهش متشكل از كليه سربازان وظيفه در حال خدمت در يكي پادگان‌هاي نظامي بود كه از اين بين 237 نفر با تحصيلات ديپلم به شيوه نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند و در پژوهش شركت كردند. ابزار گردآوري داده‌ها شامل پرسشنامه گرايش به اعتياد زرگر (1385)، پرسشنامه شكوفايي (2015) و پرسشنامه اميدواري اشنايدر (1991) بود و جهت تجزيه و تحليل داده‌ها از نرم‌افزار SPSS نسخه 26 و نرم افزار ايموس نسخه 20 استفاده شد و آزمون فرضيه‌ها به روش معادلات ساختاري انجام گرفت. يافته‌ها: با توجه به آماره‌هاي آزمون و معني‌داري بدست آمده (0.05 P)، نتايج پژوهش حاضر نشان داد كه ضريب تاثير كل شكوفايي بر گرايش به اعتياد برابر 122/ 0 است كه به‌صورت تاثير غيرمستقيم با نقش ميانجي اميدواري مي‌باشد و ضريب تاثير شكوفايي بر اميدواري برابر 382/ 0 است و همچنين ضريب تاثير اميدواري بر گرايش به اعتياد برابر 320/ 0 ميباشد. نتيجه گيري: نتايج تجزيه و تحليل داده‌ها نشان داد كه شكوفايي بر اميدواري تاثير مثبت معني دار دارد و نيز اميدواري بر گرايش به اعتياد تاثير منفي معني‌دار دارد. بنابراين شكوفايي بر گرايش به اعتياد تاثير مستقيم ندارد اما با نقش ميانجي اميدواري به طور غير مستقيم بر متغير گرايش به اعتياد تاثير منفي معني‌دار دارد.