جايگاه ايالت فارس در تأمين روغن‌هاي دارويي گياهي از آل بويه تا زوال ايلخانان

زمينه و هدف: يكي از دوره‌هاي توسعه و پيشرفت دانش پزشكي و داروشناسي در ايران، دوره آل بويه تا زوال ايلخانان (736-322 ق.) بود. در اين دوره فارس از مراكز اصلي توليد برخي از روغن‌هاي دارويي گياهي به شمار مي‌رفت. اين پژوهش به بررسي جايگاه ايالت فارس در تأمين روغن‌هاي دارويي گياهي از دوره آل بويه تا پايان دوره ايلخاني مي‌پردازد. روش: در اين پژوهش با استفاده از رويكرد توصيفي ـ تحليلي، اطلاعات كتابخانه‌اي از منابع تاريخي، جغرافيايي و تاريخ پزشكي در راستاي دستيابي به اهداف مورد نظر مورد تجزيه و تحليل قرار گرفته است.ملاحظات اخلاقي: در پژوهش حاضر اصالت متون، صداقت و امانتداري رعايت شده است.يافته‌ها: از دوره آل بويه تا زوال ايلخانان، استفاده از روغن‌هاي گياهي براي درمان بسياري از بيماري‌ها رايج بود. فارس به سبب وسعت و تنوع آب و هوايي محل رويش گياهان بسياري بود كه از آن‌ها روغن‌هاي دارويي گوناگون تهيه مي‌شد و به مناطق ديگر ايران و جهان صادر مي‌شد.نتيجه‌گيري: در دوره آل بويه تا پايان دوره ايلخاني در فارس روغن‌هاي دارويي گياهي متعددي چون گل رز، نرگس، ياسمين، بنفشه، كادي و... توليد مي‌شد. شهرهاي شيراز، شاپور، كازرون و فيروزآباد مراكز اصلي توليد روغن‌هاي دارويي گياهي در فارس بودند.