مطابقه در گويش بردخوني

يكي از گونه‌هاي زباني مهجور، گويش بردخوني بوشهر است كه پژوهش زبان شناختي درباره‌ي آن بسيار اندك و يا شايد غير موجود باشد. برقراري الگوي كنايي در اين گونه‌ي زباني از جنبه‌هاي حائز اهميت بررسي اين گويش است. هدف از اين پژوهش توصيف نظام مطابقه در گويش بردخوني است. داده‌هاي مورد نياز تحقيق براساس پرسش‌نامه‌ي اطلس زباني ايران (پرمون، 1385) و مصاحبه با گويشوران بومي جمع‌آوري شده است. روش كار به صورت معرفي و توصيف عملكرد ستاك‌هاي حال و گذشته است. نظام مطابقه در اين گويش «دوگانه» است. در فعل‌هاي لازم و فعل‌هاي «م + حال»، پسوندهاي فعلي مطابقه وظيفه مطابقت ميان فعل و فاعل را بر عهده دارند؛ امّا در فعل‌هاي «م + گذشته»، پي‌بست‌هاي غير فاعلي صورت‌بندي مطابقت با فاعل جمله را انجام مي‌دهند. اين پي‌بست‌ها به سازه‌هاي مختلفي در جمله مي‌پيوندند. گويش بردخوني داراي دو نوع علامت مطابقه فعلي است و در تمام موارد، فعل از نظر شخص و شمار با فاعل منطقي جمله مطابقت مي‌كند. اين پژوهش بر اساس نظريه رده شناسي به تحليل داده ها پرداخته است. در گويش بردخوني تمايز فاعلي بند لازم و بند متعدّدي به لحاظ ساخت واژي وجود ندارد و براي جبران اين نقيصه و حفظ حالت ارگتيو، مظاعف سازي واژه بستي صورت مي گيرد.