سكوت در عرفان عملي شيعي

پيرامون انسان امروزي پر از هياهوست؛ هياهوهاي جسماني، ذهني و درخواست‌ها. تمام فناوري اعجاب‌آميز ما، وقف تاخت‌و‌تاز و تجاوز به حريم رايج سكوت شده است. رسانه مجرايي است كه از طريق آن داد‌و‌قال‌ها و جار‌و‌جنجال‌ها به درون ما راه يافته‌اند. اين جار‌و‌جنجال‌ها از پردۀ گوش فروتر مي‌روند، در ذهن نفوذ مي‌كنند و آن را با غلغله‌اي از سرگرمي‌ها آكنده مي‌كنند. غريو و غرّش موسيقي احساساتي و پرسوز‌و‌گداز، نمايشنامه‌هاي تكراري كه هيچ‌گونه روان‌پالايي در پي ندارند، بلكه موجب اشتياق به دوري عاطفي‌اند، هر روز و هر ساعت افزون مي‌شوند. اين امور از گوش‌ها، سپس از طريق ساحت‌هاي تخيل، معرفت و احساس، به هستۀ مركزي آرزوها و خواهش‌هاي انسان منتقل مي‌شوند. تمام اينها فقط يك هدف دارند: بازداشتن انسان از اينكه به مقام سكوت نايل شود. حال كه هياهو و خواهش‌ها، علت‌العلل رنج و بزرگ‌ترين سدّ ميان جان آدمي و مبدأ و منشأ الهي اوست، چه بايد كرد؟