روابط فرهنگي ايران و هند در دوره پادشاهان ساساني و خلفاي عباسي بر مبناي ترجمه كتاب كليله و دمنه

روابط فرهنگي و سياسي ايران و هند در ادوار مختلف با شاخصه‌ هاي گوناگوني قابل‌تحليل است. وسعت اين ارتباط در بعد زماني و محتوايي نيازمند آن است تا با تعيين شاخصي، عمق اين ارتباط و تأثيرات ناشي از آن بررسي شود. نهضت ترجمه اول و دوم به ترتيب در دوره ساسانيان و سپس در عصر خلافت عباسيان، دو رخداد فرهنگي است كه از قِبل آن مي‌ توان رويكرد فرهنگي و سياسي پادشاهان ساساني و نيز خلفاي عباسي را به ارتباط با سرزمين هند تحليل كرد. همچنين كتاب كليله و دمنه به‌عنوان تنها اثر مشهور ادبيات فارسي كه به‌نوعي هر دو دوره ياد شده را نمايندگي مي ‌كند، مي‌تواند شاخصي عيني براي دريافت سطح اين روابط باشد. در پژوهش حاضر، ابتدا اهداف راهبردي ساسانيان خاصه خسرو انوشيروان و خسرو پرويز و سپس خلفاي عباسي به‌خصوص منصور، هارون و مأمون، از گسترش روابط با سرزمين هند و در مقابل، دستاوردهاي هنديان از گسترش اين روابط تبيين شده است. سپس به‌عنوان وجهي نمادين از اين روابط، كتاب كليله و دمنه معرفي و بيان شده است كه چگونه اين اثر در سير تاريخي خود به‌طور هم زمان حامل نگاه فرهنگي و سياسي حاكمان ايران به هند در دو بازه زماني پيش از فتح ايران به دست اعراب مسلمان و پس از آن بوده است.