معرفت‌شناسي بدن‌مند؛ رهيافتي نوين براي شناخت روابط بين‌الملل

از حدود يك دهه پيش اين پرسش مطرح‌شده است كه علوم اعصاب شناختي چطور مي‌تواند به مطالعه دانش روابط بين‌الملل كمك كند. چطور دانشي كه نگاهي كل گرايانه به جهان دارد مي‌تواند از روش‌هاي اثبات گرايانه و فردگرايانه علوم اعصاب اجتماعي بهره بگيرد؟ به نظر مي‌رسد تا زماني كه درك درستي از ابعاد معرفت‌شناختي علوم اعصاب اجتماعي و پارادايم‌هاي حاكم بر آن و نيز نسبت آن با معرفت‌شناسي در روابط بين‌الملل نداشته باشيم نمي‌توانيم از اين دانش براي مطالعه سياست جهاني بهره بگيريم. در اين پژوهش به دنبال پاسخ به اين پرسش بوده ايم كه معرفت شناسي بدنمند چه تاثيري بر نظريه روابط بين الملل بر جاي گذاشته است؟ فرضيه اي كه در پاسخ به اين پرسش ارائه داده ايم اين است كه بدنمندي به‌عنوان يكي از پارادايم‌هاي جديد معرفت‌شناسي در علوم شناختي با رد دوگانه پنداري دكارتي و قرار دادن تجربيات بيناذهني اجتماعي بدنمند در كانون شناخت شيوه‌هاي تازه‌اي براي مطالعه امر بين‌الملل معرفي مي‌كند و ضمن دوري جستن از تقليل‌گرايي، فردگرايي و اثبات‌گرايي، امكان مطالعه نقش متقابلاً قوام دهنده و علي بدن- فرهنگ را در تكوين ساختارهاي بين‌المللي فراهم مي‌سازد. يافته هاي حاصل از اين مطالعه نظري نشان مي دهد كه بازتاب اين معرفت‌شناسي را مي توان در نسل جديد نظريه‌هاي فمينيستي ، چرخش كرداري و پسااستعماري روابط بين‌الملل، چشم‌اندازي نوين براي فهم پديده‌هاي بين‌المللي ارائه كرده است.