خوانش تطبيقي مفهوم فاصله‌‌گذاري در آثار سينمايي و معماري: باتكيه‌بر مصاديق معماري دوره مدرن و پست‌ مدرن

يكي از زمينه‌هاي ارتباطي سينما و معماري تأمل درمفاهيمي است كه در سينما موجود بوده و در معماري قابل‌پيگيري است. دراين ميان مفهوم فاصله‌گذاري سينماگران را متأثر ساخته‌است. تماشاگران درطول فيلم، دچار تشددهاي عاطفي و همذات‌پنداري با بازيگران شده و همه‌چيز را واقعيت مي‌انگارند، اما با فاصله‌گذاري اين تفكر برهم‌زده مي‌شود. آن‌ها آگاه مي‌گردند كه درحال تماشاي يك نمايش هستند و از باور به واقعي‌بودن وقايع جداشده، بانگاهي بافاصله و هوشيار، باذهني آماده تفكر به اثر مي‌نگرند و خيال‌پردازي‌ها محو مي‌گردد. مسئلة پژوهش، پيگيري مفهوم فاصله‌گذاري در معماري و هدف آن خوانش نمودهايي از آن در آثارمعماري است. روش‌پژوهش كيفي بوده، ابتدا مبتني‌بر منابع كتابخانه‌اي، مفهوم فاصله‌گذاري تشريح گرديده‌است. از سينما به‌عنوان يك حوزه واسط جهت تبيين بهتر فاصله‌گذاري استفاده‌شده و محتواي سكانس‌هاي برخي آثار سينمايي تحليل گرديده‌اند. از تطبيق آن با معماري، مصداق‌هايي در آثارمعماري نمايش‌داده‌شده است. پنج مفهومِ درون‌بودگي و بيرون ‌بودگي، روايت‌‌اصلي و روايت‌فرعي، شيئيت و فضائيت، توازي‌روايت و زمان‌پريشي جمع‌بندي شده‌اند كه مي‌توانند به فاصله‌گذاري در معماري منتهي‌گردند. همچنين مشخص‌گرديد كه فاصله‌گذاري در معماري نيز موجوديت ‌يافته و مخاطب معماري را به تفكر و خردورزي و اكتشاف در اثرمعماري دعوت‌مي‌كند.