نقش انگيزش شغلي در پيش‌بيني رفتاركارآفريني كاركنان بنياد شهيد و امور ايثارگران با ميانجيگري خودكارآمدي

مقدمه: يكي از ضروريات مهم در هر سازمان (اعم از دولتي يا خصوصي) نيل به اكتساب هرچه بيشتر رفتاركارآفريني است، امري كه  افزايش عملكرد سازمان را در پي خواهد داشت. هدف: هدف از پژوهش حاضر، تعيين نقش انگيزش شغلي در پيش‌بيني رفتاركارآفريني كاركنان بنياد شهيد و امور ايثارگران با ميانجيگري خودكارآمدي بود. مواد و روش‌ها: روش پژوهش حاضر توصيفي از نوع همبستگي است و شيوه نمونه‌گيري به صورت در دسترس بود. جامعه اين پژوهش شامل كليه كاركنان بنياد شهيد و امور ايثارگران شهر مشهد بود كه در سال 1401-1400 مشغول به كار بوده‌اند. از بين تمامي افراد شاغل، تعداد 150 نفر به عنوان نمونه با بهره‌گيري از جدول كرجسي و مورگان انتخاب شدند. داده‌ها با استفاده از پرسشنامه خودكارآمدي شرر و همكاران، مقياس رفتاركارآفريني موريسون، و مقياس انگيزش شغلي كيچنر جمع‌آوري گرديد و در نهايت تجزيه و تحليل داده‌ها با استفاده از SPSS نسخه ۲۶ انجام شد. يافته‌ها: داده‌هاي پژوهش حاكي از آن بود كه بين انگيزش شغلي و رفتاركارآفريني (0/01 r=0/51 ،P)؛ بين انگيزش شغلي و خودكارآمدي (0/01 r=0/79 ،P)؛ بين خودكارآمدي و رفتار كارآفريني (0/01 r=0/68 ،P)  همبستگي مثبت و معناداري وجود دارد. همچنين خودكارآمدي در پيش‌بيني رفتار كارآفريني از روي انگيزش شغلي (0/001 F=53/11 ،P) نقش ميانجي دارد. نتيجه‌گيري: نتايج اين پژوهش كه همسو با نتايج پيشين است، نشان داد كه مي‌توان با در نظر گرفتن انگيزش شغلي، خودكارآمدي در برنامه‌هاي آموزشي سازمان‌ها، رفتار كارآفريني را در كاركنان افزايش داد.