پيش بيني اضطراب سلامت در پرستاران بر اساس سبك هاي دلبستگي، تحمل پريشاني و دشواري در تنظيم هيجان

اين پژوهش با هدف پيش بيني اضطراب سلامت بر اساس سبك هاي دلبستگي، تحمل پريشاني و دشواري در تنظيم هيجان در پرستاران انجام شد. پژوهش حاضر از لحاظ هدف جزء پژوهش هاي بنيادين و از لحاظ روش از نوع مطالعات همبستگي بود. جامعه آماري پژوهش حاضر، كليه پرستاران بيمارستان ميلاد شهر تهران در سال 1401 بودند كه از بين آن‌ها به صورت در دسترس 131 نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزارهاي اين پژوهش شامل سياهه اضطراب سلامت (HAI، سالكوسكيس و وارويك، 2002)، سياهه سبك‌هاي دلبستگي (AAI، سيمپسون، 1990)، مقياس تحمل پريشاني (DTS، سيمونز و گاهر، 2005) و مقياس دشواري در تنظيم هيجان (DERS، گرتز و روئمر، 2004) بودند. داده ها با استفاده از آزمون همبستگي پيرسون و رگرسيون چندگانه تجزيه و تحليل شدند. نتايج پژوهش نشان داد بين اضطراب سلامت با سبك دلبستگي ناايمن (0.42=r)، تحمل پريشاني (0.41=r) و دشواري در تنظيم هيجان (0.42=r) همبستگي معنادار وجود دارد (p 0.01) . همچنين سبك دلبستگي ناايمن (0.257=B و 0.003=P)، تحمل پريشاني (0.232=B و 0.008=P) و دشواري در تنظيم هيجان (0.263=B و 0.002=P) توان پيش بيني 30 درصد از تغييرات اضطراب سلامت را داشتند. از يافته ها مي توان نتيجه گرفت كه سبك هاي دلبستگي، تحمل پريشاني و دشواري در تنظيم هيجان نقش كليدي در اضطراب سلامت پرستاران دارند و لزوم توجه به اين عوامل در تعامل با يكديگر در برنامه هاي كاهش اضطراب سلامت پرستاران ضروري است.