اثربخشي طرحواره درماني با تاكيد بر ذهنيت‌هاي طرحواره بر نشخوار فكري و كمالگرايي افراد داراي اختلال وسواسي-جبري مقاوم به درمان

هدف از پژوهش حاضر تعيين اثربخشي طرحواره درماني با تاكيد بر ذهنيت ها بر نشخوار فكري و كمالگرايي افراد داراي اختلال وسواسي–جبري مقاوم به درمان بود. روش پژوهش نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون-پس آزمون گروه كنترل بود. جامعه پژوهش حاضر شامل تمامي مراجعه كنندگان (زن و مرد) مبتلا به اختلال وسواسي – جبري مقاوم به درمان ساكن شهر تهران بود كه از سال 1401-1400 به كلينيك هاي روانشناسي شهر تهران مراجعه كرده بودند كه از بين آن ها، با استفاده از روش نمونه گيري هدفمند، تعداد 30 نفر (16 زن و 14 مرد) به عنوان نمونه انتخاب و با روش تصادفي به دو گروه (15 نفر آزمايش، 15 نفر كنترل) جايگذاري شدند. ابزارهاي گردآوري داده ها شامل مقياس نشخوار فكري (RRS، نولن هوكسما و مارو، 1991)، مقياس كمالگرايي چندبعدي (FMPS، فراست، 1990) و پرسشنامه بازنگري شده وسواسي – اجباري (OCI-R، فوآ و همكاران، 2002) بود. پروتكل طرحواره درماني طي 12جلسه 90 دقيقه اي هفته اي يك جلسه، بر روي گروه آزمايش اجرا شد. نتايج تحليل كوواريانس نشان داد كه با كنترل اثر پيش آزمون بين ميانگين پس آزمون نشخوار فكري و كمالگرايي در دو گروه آزمايش و كنترل تفاوت معناداري وجود دارد (0.001 P). از يافته هاي فوق مي توان نتيجه گرفت كه طرحواره درماني با تاكيد بر ذهنيت هاي طرحواره بر فرايند نشخوار فكري و كمالگرايي افراد داراي اختلال وسواسي–جبري مقاوم به درمان موثر بوده است.