اثربخشي طرحواره درماني گروهي بر تعهد عاطفي و خودكارآمدي جنسي در زنان با طلاق عاطفي

پژوهش حاضر با هدف تعيين اثربخشي طرحواره درماني گروهي بر تعهد عاطفي و خود كارآمدي جنسي در زنان با طلاق عاطفي صورت گرفت. روش اين پژوهش نيمه آزمايشي و با طرح پيش آزمون- پس آزمون و با گروه كنترل و دوره پيگيري 3 ماهه بود. جامعه آماري شامل زنان با تجربه طلاق عاطفي مراجعه كننده به كلينيك روان شناختي شهر رشت در سال 1402 بود كه از بين آن ها 30 نفر داوطلب واجد شرايط به روش نمونه گيري هدفمند انتخاب و به صورت تصادفي در دو گروه 15 نفري جايگذاري شدند. هر دو گروه پرسشنامه هاي تعهد عاطفي (ECQ) اپشتاين و همكاران (1983) و خودكارآمدي جنسي (SSEQ) وزيري و لطفي كاشاني (1392) را تكميل كردند. گروه آزمايش به مدت 10 جلسه (هر جلسه 60 دقيقه) تحت برنامه طرحواره درماني گروهي قرار گرفت. داده ها با استفاده از روش تحليل واريانس با اندازه گيري مكرر و آزمون تعقيبي بنفروني تجزيه و تحليل شد. نتايج نشان داد مداخله طرحواره درماني گروهي به طور معناداري باعث افزايش تعهد عاطفي و خودكارآمدي جنسي در گروه آزمايش شد (0.001 P) و اين نتيجه تا مرحله پيگيري ماندگار بود. بنابراين استفاده از محتوا و دستورالعمل هاي طرحواره درماني گروهي در افزايش تعهد عاطفي و خودكارآمدي جنسي زنان با طلاق عاطفي موثر خواهد بود.