تاثير ارتفاع از سطح دريا بر پارامترهاي آب و هوايي و ويژگي‌هاي خاك‌هاي جنگلي

در اين مطالعه تأثير ارتفاع بر اقليم و ويژگي‌هاي خاك‌هاي جنگلي منطقه تالش استان گيلان مورد بررسي قرار گرفت. نمونه‌هاي خاك از چهار طبقه ارتفاعي (۵۰۰-۱۰۰۰، ۱۰۰۰-۱۵۰۰، ۱۵۰۰-۲۰۰۰ و ۲۰۰۰-۲۵۰۰ متر) جمع‌آوري و ويژگي‌هاي خاك و ميزان عناصر غذايي در آن‌ها اندازه‌گيري گرديد. داده‌هاي اقليمي نيز از پايگاه داده TerraClimate جمع‌آوري شد. نتايج نشان داد كه با افزايش ارتفاع، ميزان بارندگي افزايش و دما كاهش يافت. ميزان افزايش بارندگي ۵536.0 ميلي‌متر و ميزان كاهش دما 7.40 سانتي‌گراد به ازاء هر ۱۰۰۰ متر افزايش ارتفاع بود. تبخير و تعرق نيز با كاهش دما در ارتفاعات بالاتر، كاهش يافت. خاك ارتفاعات بالاتر داراي ماده آلي، نيتروژن كل، پايداري خاكدانه و ظرفيت نگهداري آب بيشتري بود. با اين حال، مواد غذايي قابل دسترس (K ,S ,P) به دليل شست‌شوي بيش‌تر و تجزيه كندتر ماده آلي در ارتفاعات بالاتر، كم‌تر بود. ميزان كاهش اين عناصر غذايي بترتيب برابر با ۱15.8، 7.89 و 42.14 درصد بود. pH، دانسيته توده و شوري خاك نيز با افزايش ارتفاع كاهش يافت. يافته‌هاي اين پژوهش نشان داد كه گرچه خاك‌هاي ارتفاعات بالاتر از محتواي كربن آلي و قدرت نگهداري آب بيشتري برخوردارند كه مي‌توانند به بهبود كيفيت خاك و عملكرد اكوسيستم‌هاي جنگلي كمك كنند، با اين حال اين خاك‌ها داراي مواد غذايي قابل دسترس كم‌تري هستند كه ناشي از شست‌شوي بيش‌تر در آن‌ها مي‌باشد. اين امر مي‌تواند منجر به تخليه مواد غذايي و اسيدي شدن اين خاك‌ها شود. بنابراين، مديريت مناسب اين خاك‌ها مثل كوددهي و آهك‌دهي براي حفظ سلامت اكوسيستم ضروري است.