بررسي سياست هاي حاكم بر برنامه هاي توسعه دوره پهلوي دوم و جمهوري اسلامي ايران

در مطالعه و بررسي سياست هاي حاكم بر برنامه هاي توسعه دوره پهلوي دوم و جمهوري اسلامي ايران سعي بر آن بود كه چارچوبي تحليلي به منظور درك فرايند و علل ناكامي هاي توسعه اقتصادي در هفتاد سال اخير واكاوي گرديد.با بهره گيري از رويكردي ميان رشته اي ، نقش توسعه عمراني و اقتصادي در كارآمدي سياستهاي توسعه اي كشور بررسي گرديد. توسعه درون زا به عنوان الگوي مستحكمي از مناسبات اقتصادي تعريف مي شود .اين الگو بيشترين ميزان همگرايي را با پتانسيل ها، مقدورات و محذورات داخلي كشور داشته و دارد.نتايج حاصله نشان ميدهد علل ناكامي سياستهاي كلي توسعه در دوره پهلوي دوم ، دولت محوري، الگو برداري ناقص از برنامه هاي توسعه مكاتب غربي و بي توجهي به ظرفيت ها و اقتضائات بومي و آمايش سرزميني است. اين الگو برداري ناقص مردم را از مديريت اقتصادي حذف و دولت را به عنوان نهاد تصدي گر جايگزين كرد.درجمهوري اسلامي خصوصي سازي و درون زايي اقتصاد به عنوان محور برنامه ريزي قرار گرفته و اقتصاد مقاومتي به عنوان الگوي ايراني و اسلامي و پيشران و محور توسعه است.البته ميراث دوره پهلوي و جنگ تحميلي و تحريم ها از سرعت رشد توسعه اقتصادي كاسته است.