بررسي نقش واسطه اي رابطۀ والد- فرزندي در رابطه ميان مسئوليت پذيري و سازگاري در نوجوانان تك والد شهر تهران

پژوهش حاضر باهدف بررسي نقش واسطه ‌اي رابطۀ والد-فرزندي در رابطه ميان مسئوليت‌ پذيري و سازگاري در نوجوانان تك‌ والد شهر تهران انجام شده است. هدف پژوهش كاربردي و روش انجام آن توصيفي-همبستگي مبتني بر معادلات ساختاري بود. جامعه آماري پژوهش را نوجوانان تك‌ والد 12 تا 15 سالۀ مشغول به تحصيل در پايه‌ هاي هفتم، هشتم و نهم دوره متوسطه اول شهر تهران كه تنها با يكي از والدين خود پدر يا مادر زندگي مي ‌كردند، تشكيل مي ‌دادند. براي تعيين حجم نمونه براساس روش كوكران، تعداد 342 دانش‌ آموز از طريق نمونه ‌گيري در دسترس انتخاب شدند. براي گردآوري داده ‌ها از پرسشنامه مسئوليت ‌پذيري كردلو (1393)، پرسشنامه سازگاري دانش‌ آموزان دبيرستاني (AISS) و پرسشنامه كيفيت رابطه ولي-فرزندي(PCRS) استفاده شده است. تجزيه‌ وتحليل داده ‌ها از طريق مدل يابي ساختاري با نرم‌ افزار Amos24 انجام پذيرفته است. نتايج نشان داد كه ميانجي كيفيت رابطه والد و فرزندي رابطه منفي ميان مسئوليت‌ پذيري و سازگاري در نوجوانان در هر دو گروه تك‌ والد مادر و تك ‌والد پدر ايفا مي ‌كند. مي ‌توان نتيجه گرفت كه تجربه ‌هاي اوليه روابط در خانواده بر چگونگي روابط بعدي فرد تأثير مي ‌گذارد؛ بنابراين ايجاد رابطه صميمي بين والد و فرزند عامل مهمي در رشد و تحول افراد نوجوان به‌ ويژه در نوجوانان تك‌ والد با نيازهاي خاص است.