چيستيِ استدلال اخلاقي: تحليل و نقد ديدگاه پرينز

آيا قضاوت‌هاي اخلاقي ما برآمده از استدلال اخلاقي است؟ اگر خير، پس استدلال اخلاقي چه كاركردي دارد و ماهيت آن چيست؟ جسي پرينز، در پاسخ به اين سؤالات معتقد است كه اخلاق ريشه در خود ما دارد. درستي و نادرستي آن چيزي است كه ما آن را درست يا نادرست مي‌دانيم، زيرا اخلاق برساختي انساني است كه ريشه در احساساتي دارد كه اين احساسات خود برآمده از واكنش‌هاي هيجاني ما هستند. پس در نظر او اين استدلال اخلاقي نيست كه قضاوت‌هاي اخلاقي را شكل مي‌دهد، بلكه قضاوت‌هاي اخلاقي ما معلول هيجانات است. بااين‌حال وي استدلال اخلاقي را بي‌فايده نمي‌داند. در اين نوشته سعي مي‌شود نشان داده شود كه طبق نظر پرينز، استدلال اخلاقي به چه معنايي كاركرد توجيه‌كنندگي دارد و اختلاف‌نظر اخلاقي را رفع مي‌كند. همچنين پرينز قائل به ظرفيتي فطري به نام استدلال اخلاقي نيست. با تحليل ديدگاه وي مشخص خواهد شد، پرينز استدلال اخلاقي را استدلالي نظري مي‌داند كه انگيزش‌بخش نيست. ساختار استنتاجي آن تمثيلي يا مبتني بر مورد است و متشكل از اصول و قواعد كلي نيست. همچنين سير استدلال اخلاقي درنهايت به هنجارهاي بنياديني ختم مي‌شود كه استدلال‌بردار نيستند. در آخر نقدهايي به برخي از شروط وي در تحليل استدلال اخلاقي خواهد آمد.