چگونگي قافيه در شعر نيمايي (شاعران ايران و افغانستان)

قافيه از روزگاران گذشته تاكنون در شعر فارسي اهميتي اساسي داشته است. شمس قيس رازي قافيه را يكي از اركان اساسي شعر، حتي مهم‌تر از وزن مي‌شمارد، نيما يوشيج پدر شعر نو فارسي با وجود انقلابي كه در فرم و صورت شعر فارسي پديد آورد، همچنان قافيه را ركني اساسي در شعر مي‌شمرد و معتقد بود شعر بي‌قافيه، خانه بي‌سقف و در است. قافيه علمي است كه در آن موسيقي كناري شعر مورد بحث قرار مي‌گيرد و از حروف قافيه، حركات قافيه و عيب‌هاي قافيه بحث مي‌شود. نخستين‌بار خليل ابن‌احمد فراهيدي [ فراهي] (100 – 175 ق) كه واضع علم عروض نيز بود، اين قواعد را تدوين كرد. احمدشاملو كه از سرآمدان شعر سپيد است و خود شعر بي وزن و قافيه مي‌سرود دربارۀ قافيه مي‌گويد: «قافيه بي‌اندازه زيباست، اگر تصنعي و زوركي نباشد به اتفاق مفهوم كمك شاياني مي‌كند.» در اين پژوهش كه به روش توصيفي-تحليلي و با استفاده از منابع كتابخانه‌اي صورت گرفته دربارۀ چگونگي كاربرد قافيه در شعر نو يا نيمايي بحث خواهد شد.