ارزيابي پايداري منابع آب زيرزميني با استفاده از شاخص هاي بهره برداري آب و كمبود آب سبز

پايداري منابع آب زيرزميني به معناي تضمين دردسترس بودن دائمي خدمات ضروري آب زيرزميني براي مدت نامحدود است. هدف از اين تحقيق، بررسي وضعيت پايداري منابع آب زيرزميني دشت ممنوعه بهشهر- بندرگز از طريق مقايسه دو شاخص بهره برداري آب و كمبود آب سبز است. در ابتدا شاخص كمبود آب سبز براساس مفهوم ردپاي آب، به عنوان نسبت بين ردپاي آب سبز به آب سبزِ قابل دسترس محاسبه شد. شاخص بهره برداري آب نيز با توجه به متوسط بلندمدت منابع آب شيرين سالانه براساس مؤلفه هاي تخليه چاه و قنات، تغذيه كل و آب برگشتي به دست آمد. سپس مقدار هريك از شاخص ها در الگوهاي كشت (گندم بهاره و برنج) طي يك دوره 33 ساله (61-94) محاسبه شدند. شاخص كمبود آب سبز براي گندم بهاره و برنج به ترتيب 68 /2 و 54 /2 برآورد شد. شاخص بهره برداري آب نيز براي دو الگوي كشت  به ترتيب 18 و   8 /17 درصد محاسبه شد. افزايش تبخير تعرق در كشت گندم بهاره سبب كاهش محتواي آبِ خاك و درنهايت منجر به ناپايداري بيش‌ازحد منابع آب زيرزميني در منطقه مورد مطالعه شد. براساس نتايج، استفاده از شاخص بهره برداري آب در مقايسه با شاخص كمبود آب سبز ارتقاي پايداري منابع آب زيرزميني دشت بهشهر- بندرگز را نشان داد.