اختلافات جدايه‌هاي باليني و غذايي باكتري Listeria monocytogenes در ميزان بيان ژن‌هاي inlA، hly، lmo1634، lmo1847، sigB و prfA در محيط آبگوشت ميگو

Listeriosis يك بيماري مهم با نرخ مرگ‌ومير بالاست (تا 30 درصد) كه باكتري Listeria monocytogenes آن را ايجاد مي‌كند. امروزه، تحقيقات نشان مي‌دهد، باكتري L. monocytogenes در محصولات شيلاتي شيوع دارد. لذا، بررسي و كنترل بيان ژن‌هاي بيماري‌زا و ژن‌هاي عامل چسبندگي سويه‌هاي مختلف اين باكتري در مواد غذايي حائز اهميت است. در مطالعه حاضر، ميزان بيان ژن‌هاي inlA، hly، lmo1634، lmo1847، sigB و prfA در دو سويه مختلف غذايي و باليني L. monocytogenes تحت تاثير نمك طعام و آبليمو در آبگوشت ميگو مورد بررسي قرار گرفت. نتايج آزمون t مستقل نشان داد كه ميزان بيان prfA در تيمارهاي مرتبط با سويه باليني به صورت معني‌داري بيشتر از ميزان بيان در سويه غذايي بود (0.05p ). به طور مشابه، ميانگين بيان هر دو ژن عامل چسبندگي (lmo1847 و lmo1634) و ژن عامل استرس (sigB) براي سويه باليني به صورت معني‌داري بيشتر از سويه غذايي بود. نقش آبليمو در افزايش بيان ژن‌هاي بيماري‌زايي و چسبندگي در دو جدايه غذايي و باليني به صورت معني‌داري بيشتر از سطوح مختلف نمك طعام بود (0.05p ). در مجموع، مي‌توان اظهار داشت كه ميزان بيان ژن‌هاي كليدي چسبندگي و بيماري‌زايي تحت تاثير نگهدارنده‌ها و استرس‌هاي محيطي در سويه‌هاي مختلف L. monocytogenes متفاوت است.