اثربخشي زوج درماني مبتني بر طرحواره و پذيرش و تعهد بر دلزدگي زناشويي و تنظيم هيجان در پرستاران داراي تعارضات زناشويي

هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسي مقايسه اثربخشي رويكرد زوج‌درماني مبتني بر طرحواره و پذيرش و تعهد بر دلزدگي زناشويي، تنظيم هيجان در پرستاران داراي تعارضات زناشويي انجام شد. روش پژوهش: روش پژوهش حاضر، آزمايشي است. طرح پژوهش نيمه‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمون - پس‌آزمون و پيگيري يك‌ماهه با گروه گواه است. جامعه آماري شامل تمامي پرستاران مشغول به خدمت در بيمارستان دولتي امام سجاد شهرستان رامسر در سال 1399 بود. از اين بين تعداد 30 زوج (90 نفر) به روش نمونه‌گيري غيرتصادفي در دسترس انتخاب و در گروه آزمايشي (زوج‌درماني مبتني بر طرحواره و اكت) و يك گروه گواه به‌صورت تصادفي ساده جايگزين شدند (15 زوج در هر گروه). سپس 10 جلسه 90 دقيقه‌اي (هفته‌اي 2 جلسه) زوج‌درماني مبتني بر طرحواره و اكت (ليو و مك كي، 2017) در گروه‌هاي آزمايشي انجام شد. داده‌ها با استفاده از پرسشنامه تعارضات زناشويي ثنايي و براتي (۱۳۷۹)، پرسشنامه‌هاي دلزدگي زناشويي پاينز (1996) و تنظيم هيجان گراس و جان (2003) جمع‌آوري شد. داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS-24 و از طريق آزمون تحليل واريانس با اندازه‌گيري مكرر تحليل شد. يافته‌ها: نتايج پژوهش نشان داد كه زوج‌درماني مبتني بر طرحواره و اكت بر دلزدگي زناشويي (P 0.001, F=13.53) و تنظيم هيجان (P 0.001, F=49.86) در پرستاران داراي تعارضات زناشويي اثربخش است. نتيجه گيري: باتوجه‌به اثربخشي زوج‌درماني مبتني بر طرحواره و اكت در پرستاران داراي تعارضات زناشويي، پيشنهاد مي‌شود درمانگران از اين رويكرد درماني و آموزشي استفاده نمايند.