اثربخشي روانشناسي مثبت بر خودشفقتي و قدرداني در بين زوجين داراي مشكلات زناشويي

هدف: هدف پژوهش حاضر، اثربخشي روان‌شناسي مثبت بر خودشفقتي و قدرداني در بين زوجين داراي تعارضات زناشويي بود. روش پژوهش: اين پژوهش از لحاظ هدف، كاربردي و از نظر گردآوري داده ها، نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون- پس‌آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماري پژوهش، شامل زوجين داراي مشكلات زناشويي شهر تهران كه در سال 1400 به مراكز مشاوره تهران (كلينيك تارا شعبه 1 و 2 و كلينيك بهجو) مراجعه كرده بودند (184 زوج) بودند كه از ميان آنها 30 زوج با شرط دارا بودن شرايط پژوهش و تمايل به شركت در پژوهش به روش نمونه‌گيري هدفمند، انتخاب و به صورت تصادفي در يك گروه آزمايش و يك گروه گواه و در هر گروه 15 زوج، گمارده شدند. براي مداخلات درماني روان‌شناسي مثبت از پروتكل رشيد و سليگمن شامل 10جلسه 90 دقيقه‌اي (2013) استفاده شد. ابزار پژوهش شامل  پرسشنامه پرسشنامه خودشفتقي نف (2003) و پرسشنامه قدرداني مك كلايف (2002) بود. داده‌ها با استفاده از آزمون تحليل واريانس با اندازه‌گيري مكرر با استفاده از نرم افزار  SPSS- V26 تحليل شد. يافته‌ها: يافته‌‌ها نشان داد كه در مرحله پس‌آزمون، تفاوت معنا‌داري بين گروه‌ آزمايش با گروه گواه وجود دارد (0.001 P) و روش مداخله‌اي مي‌تواند بر خودشفقتي(F=32.14, P 0.001) و قدرداني زوجين (F=7.64, P 0.001) درگير، اثربخش واقع گردند. نتيجه‌گيري: با توجه به نتايج پژوهش مي‌توان بيان كرد كه روان‌شناسي مثبت به عنوان يك روش درماني مؤثر مي‌تواند در بهبود، خودشفقتي و قدرداني و به تبع آن كاهش مشكلات زناشويي زوجين مورد استفاده قرار گيرد و به روانشناسان و متخصصان زوج درماني توصيه مي‌شود از اين روش درماني براي بهبود روابط بين زوجين استفاده كنند