اثربخشي روان درماني مثبت نگر بر تبعيت از درمان و هموگلوبين گليكوزيله در بيماران زن مبتلا به ديابت نوع دو

هدف: مطالعه حاضر با هدف تعيين ميزان اثربخشي روان درماني مثبت نگر بر تبعيت از درمان و هموگلوبين گليكوزيله در بيماران زن مبتلا به ديابت نوع دو بود. روش پژوهش: اين مطالعه از نوع نيمه تجربي باطر پيش‌آزمون، پس‌آزمون و پيگيري بود. 30 نفر از زنان مبتلا به ديابت نوع دو كه از دي ماه تا ارديبهشت 1399 مراجعه كننده به انجمن ديابت ايران واقع در استان تهران با روش نمونه‌گيري هدفمند انتخاب شدند. سپس به صورت تصادفي در گروه آزمايش (تحت روان درماني مثبت نگر) (n=15) و گروه گواه (n=15) گمارده شدند. ابزار جمع آوري اطلاعات مقياس تبعيت از درمان (موريسكي، انگ و وود، 2008) و سنجش هموگلوبين گليكوزيله در سه مرحله خط پايه، پس از مداخله و پيگيري سه ماهه جمع آوري شدند. ساختار جلسات روان درماني مثبت نگر بر اساس مداخله گروهي روان درماني مثبت نگر سليگمن (2006) در هشت جلسه براي گروه آزمايش اجرا شد. تجزيه و تحليل داده ها با استفاده از روش تحليل واريانس اندازه گيري مكرر چند متغيري انجام شد. يافته‌ها: يافته ها نشان داد كه در گروه تحت روان درماني مثبت نگر، ميانگين نمره تبعيت از درمان به طرز معناداري بالاتر از گروه گواه است (F=511.16, P 0.001). به علاوه، زنان مبتلا به ديابت گروه آزمايش در ميانگين نمره هموگلوبين گليكوزيله در مقايسه با گروه گواه به نحو قابل توجهي كاهش پيدا كردند(F=389.50, P 0.001). نتيجه‌گيري: نتايج اين پژوهش نشان داد كه روان درماني مثبت نگر مي‌تواند در بهبود تبعيت از درمان و كاهش هموگلوبين گليكوزيله در زنان مبتلا به ديابت نوع دو موثر باشد.