بررسي دستوري‌شدگي قيود تشديد در زبان فارسي

قيد تشديد، جزئي زباني است كه با استفاده از آن درجه، شدت و يا مقدار عناصر ديگر زباني مثل افعال، صفات و قيود مشخص ‌مي‌شود. دستوري‌شدگي نيز فرآيندي است كه طي آن اجزاي واژگاني به صورت امكانات دستوري درمي‌آيند و يا عناصر دستوري، دستوري‌تر مي‌شوند. معمولاً مسير دستوري‌شدگي اجزاي دستوري مختلف تفاوت‌هايي با يكديگر دارد و منابع واژگاني اوليه آنها نيز متفاوت است. اين امر در مورد قيود تشديد نيز صادق است. زبان‌شناسان بر اساس تحقيقات بر روي زبان‌هاي مختلف، منابع واژگاني معيني براي قيود تشديد مشخص كرده‌اند. هدف پژوهش حاضر توصيف مشخصه‌هاي مميز، شناسايي و بررسي شيوۀ تكوين اين نوع قيود از منظر دستوري‌شدگي در زبان فارسي است. روش تحقيق، توصيفي- تحليلي و مبناي اصلي اين تحقيق، پيكره‌اي است كه از پنجاه تارنماي فارسي زبان كشور ايران تشكيل شده است. پژوهش حاضر در صدد است به اين سؤال پاسخ دهد كه منابع معنايي قيود تشديد در زبان فارسي چه منابعي هستند و آيا اين قيود تشديد از رهگذر دستوري‌شدگي وارد زبان فارسي مي‌شوند؟ در اين تحقيق علاوه بر مشخص نمودن مسير دستوري‌شدگي قيود تشديد به منابع واژگاني قيود تشديد فارسي توجه خاصي شده است. شواهد موجود مبين آن است كه منابع اصلي واژگاني قيود تشديد در زبان فارسي ناظر بر مفاهيمي چون: «وسعت»، «بزرگي» و يا «فراواني» (كميت) هستند.