اثربخشي طرحواره درماني و درمان مبتني بر پذيرش و تعهد (ACT) برانعطاف پذيري شناختي و كيفيت زندگي زوجين متعارض

هدف: هدف از اين پژوهش، بررسي اثربخشي طرحواره‌درماني و درمان مبتني بر پذيرش و تعهد (ACT) بر انعطاف‌پذيري شناختي و كيفيت زندگي زوجين متعارض بود. ; روش‌شناسي: اين پژوهش نيمه‌تجربي با طرح پيش‌آزمون، پس‌آزمون و پيگيري با گروه كنترل انجام شد. نمونه پژوهش شامل 24 زوج متعارض بود كه به صورت تصادفي به سه گروه تقسيم شدند: گروه طرحواره‌درماني (8 زوج)، گروه درمان مبتني بر پذيرش و تعهد (8 زوج)، و گروه كنترل (8 زوج). هر دو گروه آزمايشي به مدت هفت جلسه 120 دقيقه‌اي تحت مداخله قرار گرفتند. ابزارهاي مورد استفاده شامل پرسشنامه‌هاي انعطاف‌پذيري شناختي و كيفيت زندگي بودند. داده‌ها با استفاده از تحليل واريانس با اندازه‌گيري مكرر تجزيه و تحليل شدند. ; يافته‌ها: نتايج نشان داد كه هر دو گروه آزمايشي در مقايسه با گروه كنترل، بهبود معناداري در انعطاف‌پذيري شناختي و كيفيت زندگي داشتند. همچنين، نتايج پيگيري نشان داد كه اين بهبودها در هر دو گروه طرحواره‌درماني و ACT تا دو ماه پس از پايان مداخلات پايدار بوده‌اند. با اين حال، تفاوت معناداري بين اثربخشي اين دو رويكرد مشاهده نشد. ; نتيجه‌گيري: بر اساس يافته‌هاي اين پژوهش، هر دو رويكرد طرحواره‌درماني و ACT مي‌توانند به طور مؤثري باعث افزايش انعطاف‌پذيري شناختي و بهبود كيفيت زندگي در زوجين متعارض شوند. اين نتايج نشان‌دهنده اثربخشي اين دو روش در كاهش تعارضات زناشويي و بهبود سلامت رواني زوجين است.