اثربخشي رفتار درماني ديالكتيك بر بهبود انعطاف پذيري شناختي، باورهاي ارتباطي و نشخوار فكري افراد داراي نارضايتي زناشويي

هدف: اين پژوهش با هدف بررسي اثربخشي رفتار درماني ديالكتيك بر بهبود انعطاف‌پذيري شناختي، باورهاي ارتباطي و كاهش نشخوار فكري در افراد داراي نارضايتي زناشويي انجام شد. روش‌شناسي: اين مطالعه از نظر هدف، كاربردي و از نظر روش تحقيق، نيمه‌تجربي با طرح پيش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه كنترل است. جامعه آماري شامل كليه افراد داراي نارضايتي زناشويي شهر بجنورد بود كه در سال 1403 به مراكز مشاوره بهزيستي مراجعه كردند و در آزمون نارضايتي زناشويي اولسون نمره نارضايتي دريافت كردند. روش نمونه‌گيري در دسترس از ميان اين افراد استفاده شد و حجم نمونه شامل 40 نفر بود كه به طور تصادفي در دو گروه آزمايش (20 نفر) و كنترل (20 نفر) تقسيم شدند. ابزار گردآوري داده‌ها شامل پرسشنامه انعطاف‌پذيري شناختي دنيس و وندروال (2010)، پرسشنامه باورهاي ارتباطي آيدلسن و اپستين (1981) و پرسشنامه نشخوار فكري نولن-هوكسما (1991) بود. گروه آزمايش در 10 جلسه 90 دقيقه‌اي رفتار درماني ديالكتيكي بر اساس پروتكل مك‌كي و همكاران (1391) شركت كرد، در حالي كه گروه كنترل هيچ مداخله‌اي دريافت نكرد. تجزيه و تحليل داده‌ها با استفاده از تحليل واريانس مكرر و نرم‌افزار SPSS23 انجام شد. يافته‌ها: نتايج نشان داد رفتار درماني ديالكتيك به‌طور معناداري باعث بهبود انعطاف‌پذيري شناختي، باورهاي ارتباطي و كاهش نشخوار فكري در افراد داراي نارضايتي زناشويي شد. تفاوت‌هاي معناداري بين گروه آزمايش و كنترل در اين متغيرها مشاهده شد. نتيجه‌گيري: رفتار درماني ديالكتيك مي‌تواند به‌عنوان يك مداخله مؤثر براي بهبود انعطاف‌پذيري شناختي، تقويت باورهاي ارتباطي مثبت و كاهش نشخوار فكري در افراد با نارضايتي زناشويي به كار گرفته شود. اين نتايج نشان‌دهنده اهميت استفاده از روش‌هاي درماني نوين در بهبود مسائل روان‌شناختي و روابط زوجين است.