مقايسه اثربخشي درمان بازسازي شناختي و روان درماني هيجان مدار بر احساس طردشدگي و كفايت اجتماعي افراد داراي ضايعه نخاعي

مقدمه: ايجاد آسيب در نخاع و شكل گيري ضايعه مي تواند همه جنبه هاي زندگي فرد را تحت تأثير قرار دهد و اين اثرگذاري بر جنبه هاي اجتماعي زندگي فرد بيشتر محسوس است. از اين رو، افراد داراي ضايعه نخاعي از نظر احساس طردشدگي و كفايت اجتماعي دچار مشكل هستند. روش: روش پژوهش نيمه تجربي از نوع پيش آزمون – پس آزمون - پيگيري با گروه كنترل بود. جامعه آماري پژوهش حاضر شامل تمامي افراد داراي ضايعه نخاعي شهرستان لردگان در سال 1402 بودند. با روش نمونه گيري هدفمند، 45 نفر داوطلب واجد شرايط وارد مطالعه شدند و به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش و يك گروه كنترل انتخاب  شدند. ابزار گردآوري داده ها شامل پرسشنامه حساسيت بين فردي بايس و پاركر (1989) و پرسشنامه كفايت اجتماعي بورمسترت و همكاران (1988) بود. روان درماني هيجان مدار در 9 جلسه 90 دقيقه اي و درمان بازسازي شناختي نيز در 8 جلسه 90 دقيقه اي به صورت حضوري اجرا شد. تحليل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS.v21 و آزمون تحليل واريانس با اندازه گيري مكرر و آزمون تعقيبي بونفروني انجام شد. سطح معناداري در اين مطالعه 0.05 در نظر گرفته شد.يافته ها: نتايج آزمون تحليل كواريانس چندمتغيره نشان داد روان درماني هيجان مدار تأثير معناداري بر بهبود احساس طردشدگي و كفايت اجتماعي افراد داراي ضايعه نخاعي دارد. همچنين، درمان بازسازي شناختي تأثير معناداري بر بهبود احساس طردشدگي و كفايت اجتماعي افراد داراي ضايعه نخاعي دارد. علاوه بر اين، نتايج آزمون تعقيبي بونفروني نشان داد روان درماني هيجان مدار در مقايسه با درمان بازسازي شناختي اثربخشي بيشتري در بهبود احساس طردشدگي و كفايت اجتماعي افراد داراي ضايعه نخاعي دارد.نتيجه گيري: با توجه به نتايج به دست آمده، استفاده از روان درماني هيجان مدار براي بهبود احساس طردشدگي و كفايت اجتماعي افراد داراي ضايعه نخاعي توصيه مي شود.