خودبالندگي: تجربه زيسته افراد مبتلا به ديابت نوع يك از خودمهرورزي

مقدمه: افراد مبتلا به ديابت با مشكلات عاطفي و رواني متعددي روبرو هستند كه توانايي خودمراقبتي آنان را تحت تاثير قرار داده و لزوم بگارگيري راهكارهايي براي مقابله با چالشهاي روحي و رواني اين افراد را مطرح مي‌سازد. لذا مطالعه حاضر با هدف تبيين تجارب زيسته افراد مبتلا به ديابت نوع 1 از خودمهرورزي انجام شد.روش‌ها: مطالعه حاضر ﺑﺎ روﻳﻜﺮد پديدار شناسي هرمنيوتيك انجام شد. نمونه‌گيري به صورت هدفمند از بين مبتلايان به ديابت نوع 1 از طبقات اجتماعي مختلف با سن، جنس، سطح تحصيلات و وضعيت اجتماعي اقتصادي متفاوت انجام شد. جمع آوري داده‌ها با استفاده از مصاحبه نيمه ساختار يافته تا به رسيدن به غناي داده ها ادامه يافت و تجزيه و تحليل داده ها بر اساس روش ديكلمن 1989 انجام شد.در نهايت ده فرد مبتلا به ديابت نوع 1 در مطالعه مشاركت داشتند.يافته‌ها: يافته هاي حاصل از مطالعه حاضر بيانگر مضمون اصلي خود بالندگي با هشت مضمون فرعي (مهرباني با خود ، خود بخشودگي، توانمند شدن، سازگاري با بيماري، نگاهي نو به زندگي، به سوي بهتر شدن، مهرورزي به ديگران و باورهاي معنوي) بود.نتيجه‌گيري: بر اساس نتايج مطالعه و معناي درك شده خودمهرورزي براي مبتلايان به ديابت نوع يك، آموزش رفتارهاي خودمهروزانه به افراد مبتلا به ديابت توصيه مي‌گردد. بدين مظور طراحي و بكارگيري راهنماي باليني مراقبت هاي خودمهرورزي و بررسي تاثير آن بر مديريت چالش هاي جسمي و رواني افراد مبتلا به ديابت نوع يك پيشنهاد مي‌گردد.