مقايسهٔ اثربخشي شفقت‌درماني و درمان حساسيت‌زدايي ازطريق حركت چشم و بازپردازش آن بر خودكارآمدي مقابله‌اي در بيماران بهبوديافته از بيماري كوويد-۱۹

زمينه و هدف: پيگيري بيماران بهبوديافته از كوويد-۱۹ و انجام ارزيابي‌هاي جامع براي تشخيص و مديريت مناسب در حوزهٔ رواني و جسمي و اجتماعي آن‌ها ضرورت دارد. پژوهش حاضر با هدف مقايسهٔ اثربخشي شفقت‌درماني و درمان حساسيت‌زدايي ازطريق حركت چشم و بازپردازش آن بر خودكارآمدي مقابله‌اي بيماران بهبوديافته از بيماري كوويد-۱۹ صورت گرفت.روش بررسي: روش پژوهش نيمه‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمون و پس‌آزمون و پيگيري دوماهه همراه با گروه گواه بود. جامعهٔ ‌آماري پژوهش را تمامي بيماران بهبوديافته از كوويد-۱۹ شهر خرم‌آباد در سال ۱۳۹۹ تشكيل دادند. نمونهٔ پژوهش، ۴۵ نفر بيمار بهبوديافتهٔ واجد شرايط و داوطلب شركت در مطالعه بودند كه به‌طورتصادفي در دو گروه آزمايش و يك گروه گواه (هر گروه پانزده نفر) قرار گرفتند. آزمودني‌هاي گروه آزمايش اول، مداخلۀ شفقت‌درماني را طي هشت جلسه و آزمودني‌هاي گروه آزمايش دوم درمان حساسيت‌زدايي حركت چشم را طي پنج جلسه دريافت كردند. ابزار پژوهش، پرسش‌نامهٔ خودكارآمدي مقابله‌اي (چسني و همكاران، ۲۰۰۶) بود. تحليل داده‌ها با آزمون تحليل واريانس با اندازه‌گيري مكرر و آزمون تعقيبي بونفروني در نرم‌افزار SSPS نسخهٔ ۲۵ در سطح معناداري ۰٫۰۵ انجام شد.يافته‌ها: تأثير زمان و تأثير گروه و اثر متقابل زمان و گروه، بر متغير خودكارآمدي مقابله‌اي معنادار بود (۰٫۰۰۱ p). ميانگين نمرات خودكارآمدي مقابله‌اي در گروه شفقت‌درماني (۰٫۰۱۰=p) و درمان حساسيت‌زدايي ازطريق حركات چشم (۰٫۰۰۱ p) به‌طور معناداري بيشتر از گروه گواه بود؛ اما بين گروه‌هاي آزمايش تفاوت معناداري وجود نداشت (۰٫۸۲۵=p).در دو گروه آزمايش تفاوت معناداري در ميانگين نمرات خودكارآمدي مقابله‌اي در پيش‌آزمون با پس‌آزمون و پيگيري مشاهده شد (۰٫۰۰۱ p)؛ اما تفاوت معناداري بين پس‌آزمون و پيگيري مشاهده نشد كه ماندگاري اثربخشي مداخلات را در مرحلۀ پيگيري نشان داد (۰٫۴۹۶=p). نتيجه‌گيري: باتوجه به يافته‌ها بين اثربخشي شفقت‌درماني و درمان حساسيت‌زدايي ازطريق حركت چشم و بازپردازش آن تفاوت معناداري وجود ندارد؛ بنابراين مي‌توان از اين دو روش مداخله به‌عنوان درمان‌هاي مؤثر بر خودكارآمدي مقابله‌اي بيماران بهبوديافته از كوويد-۱۹ استفاده كرد.