تعيين اثربخشي زوج‌درماني شناختي-رفتاري بر تعارضات زناشويي، دل‌زدگي زناشويي و خودنظم‌جويي هيجاني زوجين درمعرض طلاق شهرستان بانه

زمينه و هدف: افزايش طلاق و نارضايتي زندگي زناشويي سبب شده است تا ميزان گرايش به‌سمت طلاق روند افزايشي پيدا كند. پژوهش حاضر به‌منظور تعيين اثربخشي زوج‌درماني شناختي-رفتاري بر تعارضات زناشويي و دل‌زدگي زناشويي و خودنظم‌جويي هيجاني زوجين درمعرض طلاق شهرستان بانه انجام شد. روش‌بررسي: روش اين پژوهش، نيمه‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمون و پس‌آزمون همراه با گروه گواه و دو مرحله پيگيري بود. جامعهٔ آماري پژوهش را تمامي زوجيني تشكيل دادند كه در بازهٔ زماني بهار سال ۱۴۰۰ به شوراي حل اختلاف شهرستان بانه ارجاع داده شدند. از بين اين زوجين، تعداد سي زوج واجد شرايط داوطلب به‌صورت دردسترس وارد مطالعه شدند و به‌طور تصادفي در گروه آزمايش و گروه گواه قرار گرفتند. زوجين هر دو گروه در چهار مرحله سنجش يعني پيش‌آزمون، پس‌آزمون، پيگيري يك‌ماهه و پيگيري سه‌ماهه، به مقياس دل‌زدگي زناشويي (پاينز، ۱۹۹۶)، پرسش‌نامهٔ تعارضات زناشويي (ثنايي‌ذاكر و براتي، ۱۳۷۵) و مقياس دشواري در تنظيم هيجان (گراتز و رومر، ۲۰۰۴) پاسخ دادند. تحليل داده‌ها با آزمون كاي‌دو، آزمون تحليل واريانس با اندازه‌گيري مكرر و آزمون تعقيبي بونفروني در سطح معناداري ۰/۰۵ توسط نرم‌افزار SSPS نسخهٔ ۲۳ صورت گرفت.يافته‌ها: تفاوت معنادار بين ميانگين‌هاي مراحل پيش‌آزمون با پس‌آزمون و پيش‌آزمون با پيگيري‌هاي يك‌ماهه و سه‌ماهه براي متغيرهاي دل‌زدگي زناشويي، تعارضات زناشويي و خودنظم‌جويي هيجاني مشاهده شد (به‌ترتيب ۰٫۰۰۱ p، ۰٫۰۰۱ p)؛ همچنين تفاوت ميانگين‌هاي مراحل پيگيري يك‌ماهه با پيگيري سه‌ماهه براي متغيرهاي دل‌زدگي زناشويي (۰٫۰۲۴=p) و تعارضات زناشويي (۰٫۰۰۱ p) و خودنظم‌جويي هيجاني (۰٫۰۰۱ p) معنادار به‌دست آمد. مقايسۀ ميانگين‌هاي نمرات مراحل پس‌آزمون و پيگيري براي متغيرهاي مذكور نشان داد، مداخله در مراحل پيگيري تداوم اثربخشي نداشت. نتيجه‌گيري: براساس يافته‌هاي پژوهش، زوج‌درماني شناختي‌-رفتاري گروهي موجب كاهش تعارضات زناشويي و دل‌زدگي زناشويي و خودنظم‌جويي هيجاني مي‌شود و مشاوران و روان‌درمانگران در زمينهٔ حل مشكلات زوجين درمعرض طلاق از اين مداخله استفاده كنند.