فراواني ديسفاژي دهاني-حلقي و عوامل پيش‌بيني‌كنندهٔ آن در بيماران مبتلا به بيماري‌هاي نورولوژي و جراحي‌هاي سر و گردن

زمينه و هدف: اختلال بلع يا ديسفاژي مشكلاتي جدي همچون سوء‌تغذيه و پنوموني در بيماران ايجاد مي‌كند. هدف مطالعهٔ حاضر بررسي فراواني و عوامل پيش‌بيني‌كنندهٔ ديسفاژي دهاني-حلقي در بيماران نورولوژي و جراحي‌هاي سر و گردن بود.روش‌بررسي: اين مطالعه مقطعي به‌صورت توصيفي-تحليلي بود كه ۵۰۰ بيمار را به‌طور غيراحتمالي در مراكز درماني همدان و كلينيك ديسفاژي دانشكدهٔ علوم توان‌بخشي ايران بررسي كرد. وضعيت شناختي و ابتلا به ديسفاژي بيماران به‌ترتيب با آزمون‌هاي ام‌ام‌اس‌ئي و گاس سنجيده شد. آزمون‌هاي تي‌مستقل و كاي‌اسكوئر براي ارزيابي متغير‌هاي جمعيت‌شناختي سن و جنسيت و همين‌طور تحليل رگرسيون لجستيك جهت تعيين عوامل پيش‌بيني‌كنندهٔ ديسفاژي به‌كار رفت. درنهايت نتايج با نرم‌افزار SPSS در سطح معناداري ۰٫۰۵ تحليل شد. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه ۴۰ نفر (۱۷٫۳۹درصد) از كل بيماران مبتلا به ديسفاژي بوده و تفاوت معنا‌داري بين ميانگين نمرهٔ آزمون گاس آنان و افراد بدون ديسفاژي وجود داشت (۰٫۰۰۱ p)؛ اما بين ميانگين سني آن‌ها تفاوت معناداري ديده نشد (۰٫۴۵۷=p). در بين افراد مبتلا به ديسفاژي از نظر جنسيت نيز تفاوت معنادار گزارش نشد (۰٫۰۹۰=p). همچنين تحليل رگرسيون لجستيك نشان داد كه جنسيت (۴٫۱-۰٫۹=CI  ۹۵درصد، ۲٫۰۲OR=) و علت‌شناسي (۰٫۵-۰٫۰۶=CI  ۹۵درصد، ۰٫۱۹OR=) پيش‌بيني‌كنندهٔ ديسفاژي در بيماران حاضر است. نتيجه‌گيري: اختلال ديسفاژي در بيماران نورولوژي و جراحي‌هاي سر و گردن شايع است. همچنين علت‌شناسي و جنسيت از عوامل پيش‌بيني‌كنندهٔ ديسفاژي در آن‌ها مي‌باشد.