اثربخشي درمان شناختي-وجودي بر بهبود سازگاري فردي-اجتماعي و تاب‌آوري زنان در معرض طلاق

زمينه و هدف: طلاق، يكي از مشكلاتي است كه سلامت روان زنان را تحت‌تأثير قرار داده و آن را دچار اختلال مي‌كند. ازاين‌رو، پژوهش حاضر با هدف تعيين اثربخشي درمان شناختي-وجودي بر بهبود سازگاري فردي-اجتماعي و تاب‌آوري زنان در معرض طلاق انجام شد.روش‌بررسي: در اين پژوهش، از روش نيمه‌آزمايشي و طرح پيش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه گواه استفاده شد. از بين تمامي زنان در معرض طلاق مناطق پنج و شش شهر تهران، در سال ۱۳۹۸، سي نفر به‌صورت در دسترس انتخاب و به‌صورت تصادفي در دو گروه آزمايش (۱۵نفر) و گواه (۱۵نفر) جايگزين شدند. ابزارهاي پژوهش، پرسشنامهٔ سازگاري فردي-اجتماعي (كلارك و همكاران، ۱۹۵۳) و پرسشنامهٔ تاب‌آوري (كانر و ديويدسون، ۲۰۰۳) بود. بعد از انجام پيش‌آزمون، درمان شناختي-وجودي براي گروه آزمايش اجرا گرديد و درنهايت، از هر دو گروه پس‌آزمون به عمل آمد. يافته‌هاي پژوهش، با استفاده از نرم‌افزار SPSS نسخهٔ ۲۴ و آناليز كوواريانس، در سطح معناداري ۰٫۰۵ تحليل شدند.يافته‌ها: يافته‌ها نشان داد كه پس از حذف اثر پيش‌آزمون، ميانگين نمرات سازگاري فردي-اجتماعي و تاب‌آوري زنان، بين دو گروه، در پس‌آزمون، اختلاف آماري معناداري وجود داشت (۰٫۰۰۱ p). نتيجه‌گيري: نتايج اين مطالعه نشان داد كه درمان شناختي-وجودي براي زنان در معرض طلاق، كاربرد داشته و بر بهبود سازگاري فردي-اجتماعي و تاب‌آوري آن‌ها اثربخش است.