اثربخشي آموزش خوددلگرم‌سازي بر سرسختي روان‌شناختي و رشد اجتماعي دانش‌آموزان داراي اضطراب فراگير

زمينه و هدف: اختلال اضطراب فراگير از اختلالات بسيار شايع ‌اضطرابي مشاهده‌شده در جمعيت عمومي و مراكز باليني است؛ بنابراين باتوجه به اهميت اختلال اضطراب فراگير، مطالعهٔ حاضر با هدف تعيين اثربخشي آموزش خوددلگرم‌سازي بر سرسختي روان‌شناختي و رشد اجتماعي دانش‌آموزان داراي اضطراب فراگير انجام شد.روش‌بررسي: روش پژوهش حاضر نيمه‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمون-پس‌آزمون همراه با گروه گواه بود. جامعهٔ آماري اين پژوهش تمامي دانش‌آموزان دختر ۱۳تا۱۵سالهٔ منطقهٔ نُه شهر تهران (دورهٔ اول متوسطه) در سال تحصيلي ۹۸-۱۳۹۷ بودند كه به مركز مشاورهٔ هميار ‌مراجعه كرده بودند و تشخيص اختلال اضطراب فراگير گرفتند. سي نفر نمونه به‌صورت دردسترس انتخاب شدند و با استفاده از گمارش تصادفي در دو گروه آزمايش ‌(پانزده نفر) و گواه (پانزده نفر) تخصيص يافتند. سپس به تكميل پرسشنامهٔ سرسختي روان‌شناختي (كيامرثي و همكاران، ۱۳۷۷) و پرسشنامهٔ رشد اجتماعي (كرامتي، ۱۳۸۲) اقدام كردند. در ادامه، هشت جلسهٔ ۶۰دقيقه‌اي مداخلهٔ آموزشي خوددلگرم‌سازي براي گروه آزمايش برگزار شد؛ اما گروه گواه آموزشي دريافت نكرد. داده‌ها با استفاده از آزمون تحليل كوواريانس در سطح معنا‌داري ۰٫۰۱ توسط نرم‌افزار SPSS نسخهٔ ۲۲ تحليل شدند. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه در پس‌آزمون ميانگين نمرات متغيرهاي سرسختي روان‌شناختي (مبارزه‌جويي و كنترل و تعهد) و رشد اجتماعي گروه آزمايش درمقايسه با گروه گواه به‌طور معنا‌داري افزايش پيدا كرد (۰٫۰۰۱ p).نتيجه‌گيري: براساس نتايج پژوهش، آموزش خوددلگرم‌سازي در بهبود سرسختي روان‌شناختي و رشد اجتماعي دانش‌آموزان داراي اضطراب فراگير مؤثر است.