سنجش اثربخشي پارادوكس‌درماني بر نشانه‌هاي استحكام من، خودشناسي و افسردگي اضطراب استرس در افراد داراي ضايعهٔ نخاعي: مطالعهٔ موردي

زمينه و هدف: ضايعهٔ نخاعي ازجمله رويدادهاي آسيب‌زا است كه تأثير گسترده‌اي بر كيفيت زندگي، رشد و پيشرفت افراد ضايعه‌ديده دارد. هدف اين پژوهش، سنجش اثربخشي پارادوكس‌درماني به سبك PTC (پارادوكس+برنامهٔ زماني=درمان) بر نشانه‌هاي استحكام من، خودشناسي و افسردگي اضطراب استرس در ضايعهٔ نخاعي بود.روش‌بررسي: روش اين تحقيق از نوع نيمه‌آزمايشي با طرح تك‌آزمودني بود كه با استفاده از خط‌ پايه، مداخله و پپگيري اجرا شد. آزمودني مطالعهٔ حاضر از ميان شصت شركت‌كنندهٔ خانم، به‌صورت تصادفي انتخاب شد كه همگي تحت درمان‌هاي متداول توان‌بخشي بودند. آزمودني خانمي ۳۱ساله و مجرد بود و تحصيلات كارشناسي‌ارشد داشت. به‌دليل سانحه‌ٔ رانندگي، به‌مدت ده سال از ناحيه‌ٔ گردن دچار آسيب‌ديدگي نخاعي شده‌ بود. در زمان اجراي پژوهش، بي‌كار بود و مدت نُه سال و نُه ماه كلونازپام مصرف مي‌كرد. ابزارهاي پژوهش شامل مقياس استحكام من (بشارت، ۱۳۹۵)، مقياس خودشناسي انسجامي (قرباني و همكاران، ۲۰۰۸)، مقياس افسردگي اضطراب استرس (لاويباند و لاويباند، ۱۹۹۵) و مقياس درجه‌بندي ذهني نتايج درمان (بشارت، ۱۳۸۲) بود. از آمار توصيفي مانند درصد تغييرات نمرات پس‌آزمون و پيگيري درمقايسه با پيش‌آزمون براي تحليل داده‌ها استفاده شد.يافته‌ها: نتايج نشان داد، مدل روان‌درماني PTC مؤثر است. در مرحلهٔ پس‌آزمون، نمرهٔ خودشناسي انسجامي به ۴۰ رسيد كه ۲۹درصد افزايش داشت. متغير استحكام من با ۱۵درصد ارتقا به ۷۷ رسيد و هريك از موارد افسردگي اضطراب استرس تا ۲۴‌درصد بهبود يافت. اين تغييرات در دوره‌ٔ پيگيري براي استحكام من حفظ شد و براي خودشناسي انسجامي تاحد كمي (۱۶درصد) افزايش يافت و در نشانه‌هاي افسردگي اضطراب استرس به سطح ۲۹درصد بهبودي رسيد. نتيجه‌گيري: مدل روان‌درماني PTC به‌عنوان رويكردي بسيار كوتاه‌مدت، ساده، تأثيرگذار و كارآمد و درعين‌حال اقتصادي براي درمان افراد ضايعه‌ٔ نخاعي است.