تاثير تمرين مقاومتي بر بيان مولكول‌ هاي چسبان سلولي و RAGE در بطن چپ رت هاي ديابتي شده توسط رژيم غذايي پرچرب و استرپتوزوتوسين

كارديوميوپاتي ديابتي (DCM) يك شرايط پاتوفيزيولوژيك است كه در پاسخ به ديابت اتفاق مي افتد و به نارسايي قلبي منجر مي‌شود. هدف از پژوهش حاضر بررسي تاثير تمرين مقاومتي بر بيان ژن هاي RAGE، VCAM-1 و ICAM-1 در بطن چپ رت‌هاي چاق ديابتي نوع 2 بود. در اين مطالعه تجربي، 14 سر موش نر صحرايي نژاد ويستار ديابتي شده توسط رژيم غذايي پر چرب و تزريق استرپتوزوتوسين به طور تصادفي به دو گروه كنترل و مقاومتي تقسيم شدند. پروتكل تمريني به مدت 6 هفته به تعداد 5 جلسه در هفته در قالب 3 ست با 5 تكرار در هر ست انجام گرفت. فواصل استراحت بين ست ها و تكرارها در هر ست به ترتيب 90 و 30 ثانيه بود. همه موش‌ها 48 ساعت پس از آخرين جلسه تمريني تشريح شدند. از آزمون آماري تي مستقل جهت مقايسه متغيرها در سطح معني‌داري آلفاي كمتر از 5 صدم استفاده شد. تمرين مقاومتي به تغيير معني‌داري در بيان ICAM-1 (p = 0.237)، VCAM-1 (p = 0.295) و RAGE (p = 0.561) در مقايسه با گروه كنترل منجر نشد. با اين حال به كاهش معني‌دار گلوكز و مقاومت انسولين و افزايش معني‌دار انسولين سرم منجر شد (0/001 = p). بر پايه يافته هاي مطالعه حاضر، تمرينات تناوبي در غياب تغيير بيان ICAM-1، VCAM-1 و RAGE در بطن چپ با بهبود نيمرخ گليسيميك و مقاومت انسولين در رت‌هاي ديابتي نوع 2 همراه است.