بررسي اثر مرفين و تركيب آن با نالوكسان، مهاركننده گيرنده كانابينوئيد نوع 1 (Am251)، مهار كننده فسفوليپاز (U73122) و پرگابالين بر زنده ماني سلول‌ هاي سرطاني مري YM1

مشخص شده است كه مورفين مي‌تواند غير از اثر بي دردي، بر تكثير سلول‌هاي سرطاني مري نيز اثر گذار باشد. در اين مطالعه اثر مورفين، نالوكسان، به همراه مهار كننده گيرنده كانابينوئيد نوع 1 (Am251)، مهار كننده فسفوليپاز (U73122) و پرگابالين بر روي رده سلولي سرطان مري YM1 ارزيابي گرديد. سلول‌هاي رده سلولي سرطان مري YM1در محيط كشت RPMI-1640 ﺣﺎﻭﻱ ۱۰ ﺩﺭﺻﺪ FBS تكثير شدند. سپس سلول‌ها با غلطت هاي مختلف داروها به مدت 24 ساعت تيمار شده و ميزان زنده ماندن سلول‌ها به روش MTT تعيين گرديد. تجزيه و تحليل نتايج به روش one way ANOVA و آزمون تعقيبي LSD انجام شد. بررسي‌هاي انجام شده نشان داد كه مورفين در هر سه دوز (87، 175 و350 ميكرومولار) ميزان بقاي سلول‌ها را به طور معني‌داري كاهش مي دهد (p 0.05). افزودن نالوكسان 60 ميكرومولار به محيط كشت نتوانست ميزان بقاي سلول‌هاي سرطاني مري را تغيير دهد. اما نالوكسان به همراه مورفين350 ميكرومولار ميزان بقا را به طور معني‌داري نسبت به گروه كنترل ( p 0.001) و گروه نالوكسان كاهش داد (p 0.02). مهار فسفوليپاز C با U23177 با غلظت 1 ميكرومولار به تنهايي (P 0.001) و يا همراه مورفين 350 ميكرومولار ميزان بقاي سلول‌ها را (p 0.001) كاهش داد. همچنين AM251 با غلظت 140 ميكرومولار به تنهايي (p 0.05) و يا همراه با مورفين 350 ميكرومولار ميزان بقا را (p 0.001) كاهش داد. پر گابالين با غلظت 6 ميكرومولار به تنهايي (p 0.05) و يا همراه با مورفين 350 ميكرومولار زنده¬ماني سلول‌ها را نسبت به گروه كنترل (p 0.001) و نسبت گروه مورفين 350 ميكرومولار كاهش داد (p 0.01). همچنين در گروهي كه در معرض هر سه تركيب قرار گرفته بود بقا سلول‌ها بشدت (p 0.001) كاهش يافت. نتايج نشان داد كه مورفين و داروهاي مورد بررسي در اين مطالعه مي‌توانند به عنوان گزينه‌هاي بالقوه براي كاهش رشد سلولي در بيماران مبتلا به سرطان پيشرفته مري مورد استفاده قرار گيرند.