معرفي و شناسايي پرتاران خليج فارس با قابليت زيست پالايي

در محيط‌هاي پرورش آبزيان، فرايند غني‌سازي آلي تأثيرات قابل توجهي بر تركيب شيميايي كف استخرها به همراه دارد. اين فرايند با افزايش مقادير مواد آلي، گوگرد و آهن و همچنين كاهشpH، تغييرات معناداري در رسوبات بستر ايجاد مي‌كند. يكي از روش‌هاي مؤثر براي بهبود چرخه مواد مغذي و اصلاح وضعيت رسوبات آلوده، استفاده از زيست‌پالايي با بهره‌گيري از پرتاران است. انتخاب گونه‌هاي بومي براي اين منظور از اهميت ويژه‌اي برخوردار است، زيرا اين رويكرد به كاهش خطرات ناشي از معرفي گونه‌هاي غيربومي و مهاجم كه ممكن است به عنوان ناقلان بيماري عمل كنند و با جمعيت‌هاي بومي رقابت نمايند، كمك مي‌كند. اين مطالعه در سال‌هاي 1397 تا 1399 با هدف شناسايي و معرفي گونه‌هاي پرتاران خليج فارس با پتانسيل زيست‌پالايي انجام شد. در اين راستا، 41 ايستگاه در آب‌هاي ايراني خليج فارس، شامل سه استان هرمزگان، بوشهر و خوزستان، براي نمونه‌برداري انتخاب گرديد. نمونه‌هاي رسوب با استفاده از نمونه‌بردار ون وين گرب جمع‌آوري و پس از شستشو با آب دريا، براي شناسايي پرتاران مورد بررسي قرار گرفتند. نتايج اين تحقيق نشان داد كه 23 گونه از پرتاران متعلق به 5 خانواده شامل Eunicidae (2 گونه)، Capitellidae (3 گونه)، Spionidae (گونه 5)، Sabellidae (7 گونه) و Nereididae (6 گونه) از رسوبات خليج فارس شناسايي شدند. نتايج اين تحقيق به وضوح نشان داد كه به كارگيري گونه‌هاي بومي پرتاران در فرآيند زيست‌پالايي، علاوه بر بهبود كيفيت بسترهاي آبي، به حفظ اكوسيستم‌هاي محلي نيز كمك مي‌كند. اين گونه‌ها با توانايي‌هاي خاص خود در تجزيه آلودگي‌ها و بهينه‌سازي شرايط زيست‌محيطي، نقش مهمي در سلامت و پايداري اين اكوسيستم‌ها ايفا مي‌كنند. بنابراين، استفاده از پرتاران بومي به عنوان يك راهكار مؤثر در مديريت و حفاظت از محيط‌هاي آبي، مي‌تواند به تقويت تنوع زيستي و كاهش خطرات ناشي از گونه‌هاي غيربومي منجر شود