بررسي تأثير عوامل استرس‌زاي چالش‌برانگيز و بازدارنده بر رفتار نوآورانۀ كاركنان با نقش ميانجي‌گري دلبستگي شغلي

پژوهش حاضر با هدف بررسي تأثير عوامل استرس زاي چالش برانگيز و بازدارنده بر رفتار نوآورانۀ كاركنان با نقش ميانجي‌گري دلبستگي شغلي انجام شده است. اين پژوهش از نظر هدف، كاربردي و از نظر روش، توصيفي- همبستگي است. جامعۀ آماري شامل كليۀ كاركنان شركت صنعتي زال ايرانيان در تهران به تعداد 400 نفر است. با بهره گيري از جدول مورگان، 196 نفر به شيوۀ نمونه گيري تصادفي ساده انتخاب شدند. به منظور سنجش رفتار نوآورانه از پرسش‏نامۀ استاندارد كانتر (2009)، دلبستگي شغلي از پرسش‏نامۀ شاوفلي (2017) و عوامل استرس‌زاي چالش برانگيز و بازدارنده از پرسش‏نامۀ سان و همكاران (2006، 2022) بهره گرفته شد. براي تجزيه ‌و تحليل داده‌هاي جمع‌آوري شده، از مدل معادلات ساختاري و دو نرم‌افزار SPSS و PLS استفاده شده است كه شامل تحليل عاملي تأييدي، مدل‌هاي ساختاري تجزيه‌ و تحليل مسير و رگرسيون چندگانه است. نتايج پژوهش نشان داد عوامل استرس‌‏زاي چالش ‌برانگيز بر دلبستگي شغلي تأثيري مثبت و معنادار و عوامل استرس زاي بازدارنده بر دلبستگي شغلي تأثيري منفي و معنادار دارند. عوامل استرس‌زاي چالش برانگيز بر رفتار نوآورانۀ كاركنان تأثير مثبت و عوامل استرس‌زاي بازدارنده بر رفتار نوآورانۀ كاركنان تأثير منفي دارند. افزون بر اين، دلبستگي شغلي بر رفتار نوآورانه تأثيري مثبت و معنادار دارد. در نهايت، دلبستگي شغلي رابطۀ بين عوامل استرس زاي چالش برانگيز و بازدارنده و رفتار نوآورانه را ميانجي گري مي ‌كند.