اثربخشي توان‌بخشي شناختي بر توجه و بازداري پاسخ دانش آموزان نارسانويس

زمينه: توجه و بازداري پاسخ از مشكلات دانش آموزان نارسانويس هست كه به درمان آن توجه چنداني نشده، لذا نيازمند مداخلات روانشناختي جديد از جمله توان‌بخشي شناختي است. هدف: مطالعه حاضر باهدف تعيين اثربخشي توان‌بخشي شناختي بر توجه و بازداري پاسخ دانش آموزان نارسانويس انجام شد. روش: پژوهش حاضر نيمه آزمايشي با طرح پيش‌آزمون و پس‌آزمون با دوره پيگيري همراه با گروه گواه بود. جامعه پژوهش شامل تمامي دانش آموزان دختر پايه دوم و سوم ابتدايي مبتلابه اختلال نارسانويسي منطقه 15 شهر تهران در سال تحصيلي 1401-1400 بودند كه از مدارس عادي به مركز مشاوره شرق ارجاع داده‌ شده بودند. 14 نفر به روش نمونه‌گيري تصادفي خوشه‌اي چندمرحله‌اي انتخاب شدند؛ و به‌صورت تصادفي در دو گروه آزمايش و گواه جاي‌دهي شدند و به پرسشنامه‌هاي تشخيصي نارسانويسي يعقوبي و همكاران (1400)، آزمون توجه انتخابي، تمركز و تلاش مندي بريكن كمپ (2002) و آزمون برو- نرو هافمن (1984) پاسخ دادند. سپس گروه آزمايش به مدت ۱0 جلسه 60 دقيقه‌اي برنامه آموزش توان‌بخشي توجه و حافظه آرام نجاتي (1397) را دريافت كردند، ولي براي گروه گواه فقط آموزش‌هاي مدرسه ارائه شد. بعد از جلسات آموزش پس‌آزمون اجرا شد. براي تحليل داده‌ها از تحليل واريانس با اندازه گيري مكرر استفاده شد. يافته ها: نتايج نشان داد كه آموزش توان‌بخشي شناختي بر بهبود توجه و بازداري پاسخ دانش آموزان نارسانويس در مقايسه با گروه گواه مؤثر بود و اين نتايج در دوره پيگيري تداوم داشت (0/01 P). نتيجه‌گيري: آموزش توان‌بخشي شناختي با ايجاد محيط جذاب آموزشي مي تواند به عنوان يك درمان مكمل در كنار مداخلات آموزشي ديگر براي افزايش توجه و بازداري استفاده شود.